Laos

Van alle landen in Zuidoost-Azië ontbrak er nog een land die ik nog niet bezocht had: Laos. Aan het eind van de avond vloog ik vanaf Kathmandu naar Kuala Lumpur. Na een korte stop vloog ik door naar het voor mij niet onbekende Bangkok. Twee jaar geleden ben hier in totaal vijf keer geweest, omdat toentertijd Bangkok de hub was van waaruit ik naar de verschillende gebieden ging. Ook dit keer gebruikte ik Bangkok als tussenstop, omdat het gewoonweg goedkoper was om via Bangkok te vliegen. Vanaf het vliegveld heb ik mij af laten zetten bij het treinstation in hartje Bangkok. Ik heb hier mijn tas bij de luggage store gebracht en mijn treinticket opgehaald bij een office tegenover het station.
In de middag besloot ik iets te gaan doen wat ik al een tijdje wilde doen in Thailand, maar wat er nooit van is gekomen. In de tussentijd had ik nog ruim de tijd om te kijken wat er allemaal veranderd is op Kho San Road. Ik besloot vanaf het station in de richting van Kho San Road te lopen. Dit bleek een goed idee, want ik kwam in allemaal leuke kleine straatjes terecht en ook nog bij een mooie en rustige boeddhistische tempel. Aan alles op straat, en ook in de tempel, is duidelijk te merken dat Thailand in een rouwperiode zit vanwege het overlijden van de koning. Er is een rouwperiode van een jaar, waarvan er in de eerste maand geen feestje mogen worden gehouden. De vlaggen hangen halfstok, langs hekken hangen allemaal zwart met witte doeken en de afbeelding van de koning is overal te zien. Aangekomen op Kho San Road was het ook rustig. Uiteraard zijn er nog steeds mensen een biertje aan het drinken, ook al om 12 uur, maar verder is er wel een duidelijk verschil met twee jaar geleden. Ik ben wat van de overheerlijke Pad Thai wezen eten op straat. Hierna heb ik mij met de tuktuk af laten zetten bij het metrostation. Met de metro ben ik naar de andere kant van de stad gegaan. Ik was net op tijd bij de afgesproken plaats voor mijn Thai Cooking Class. Samen met zeven anderen zijn we eerst naar de markt gegaan om allerlei ingrediënten te kopen. Van alles vonden we zoals eieren, garnalen, de groenten en de verschillende rode pepers. Eindelijk werd bij mij ook het verschil duidelijk tussen sommige pepers. Gedroogde pepers zijn een stuk heter dan dezelfde peper die niet gedroogd is! De tijd vloog voorbij en vooral het maken van de pasta voor de curry was interessant en ga ik thuis zeker proberen te maken. Soep met garnalen, curry, gebakken garnalen, een salade en als toetje sticky rijst met meloen en kokosroom was het eindresultaat!
Om 8 uur zat/lag ik in de nachttrein van Bangkok naar Nong Kai bij de grens met Laos. Ik heb heerlijk kunnen slapen in de zeer comfortabele bedden in de trein.

6 uur in de ochtend kwam ik met de trein aan in Nong Kai. Met een gezamenlijke shuttletaxi werd ik zeer snel bij de grens gebracht. Na een stempel om Thailand uit te gaan ging ik met een andere shuttlebus over de Friendship Bridge tussen Thailand en Laos.
Laos heeft vergeleken met de landen om zich heen verreweg de minste inwoners. Met 7 miljoen inwoners valt Laos in het niet bij de 100 miljoen in Vietnam. Laos vormde samen met Cambodja en Vietnam voor de Tweede Wereldoorlog de Franse kolonie Frans-Indochina. Na de onafhankelijkheid was Laos een van de slachtoffer van de Vietnamoorlog. Door de financiële steun van de Verenigde Staten werd Laos in eerste instantie geen communistische staat. Laos werd flink gebombardeerd door de Amerikanen vanwege de Ho Chi Minhtrail die langs de grens tussen Laos en Vietnam liep. Met de Ho Chi Minhtrail probeerde het communistische Noord-Vietnam het zuiden te blijven helpen met het aanvoeren van onder anderen wapens om te vechten tegen de Amerikanen. Nadat de Verenigde Staten zich terug had getrokken uit de regio werd Laos in navolging van Vietnam en Cambodja communistisch.
In Laos moest ik even wachten op mijn visa on arrival, maar het ging allemaal vrij snel. Met de local bus ben ik naar Vientiane gegaan wat 20 kilometer verderop ligt. Na mijn goede nacht besloot ik niet in Vientiane te blijven, maar direct door te reizen naar Van Vieng. Na een uurtje wachten zat ik in de toeristenbus die mij in 3,5 uur in Van Vieng bracht.
Vang Vieng is dé plek die bij iedere backpacker bekend staat vanwege het tuben. Voor mij was dit tijdens mijn eerdere reizen altijd een van de redenen om naar Laos te gaan. Nu na al die jaren ben ik in Van Vieng maar heb ik besloten om niet te gaan tuben. Een aantal jaar geleden is het tuben zo goed als bijna verboden. Bij tuben ga je door de rivier in een oude trekkerband en dan stop je in de tussentijd bij de vele barretjes die er zijn waar iedereen flink aan het innemen is. Nadat er een jaar was met bijna 30 doden vanwege een combinatie van overmatig alcoholgebruik en water besloot Laos het onder druk van de Australische regering te bannen. Wat er nu nog van over is zijn twee barretjes en die zijn iets verder van de rivier af. Om de backpackers nog wel steeds naar Van Vieng te laten komen hebben ze allerlei andere actieve activiteiten opgezet.
De kroegen en de clubs in het dorp zelf zijn er echter nog wel steeds. In mijn dorm had ik een Nederlander en een Duitser leren kennen en samen met twee andere Duitse dames zijn we in de avond wat gaan eten en de bar in gegaan. Voor het eerst in mijn leven heb ik hier beerpong gespeeld! Het werd een latertje, maar het was echt super gezellig!

Met de groep van gisteravond zouden we de volgende dag ook wat gaan ondernemen. De Duitser haakte vanwege de kater af dus ben ik samen met de Nederlander Frank en de twee Duitse dames een scooter wezen huren. De omgeving van Van Vieng is erg mooi. De rivier zigzagt door de groene rijstvelden die weer omringt zijn door de spitsige groene bergtoppen. Als je over deze wegen heen rijdt met zo'n omgeving wordt je vanzelf betoverd door alle schoonheid. We gingen eerst naar een van de vele grotten die zich hier in de bergen bevinden. De Elephant Cave was helaas een grote teleurstelling. De grot op zich stelde weinig voor en het enige wat te zien was, was een Boeddha beeld in de grot. Het is dan een beetje balen als je voor alles, zelfs om over de brug te lopen, moet betalen. Op mijn slippers gingen we een volgende zeer donkere grot in, Tham Loup, waar het niet echt comfortabel was. De grotten zijn mooi en er komen totaal geen toeristen, maar na 20 minuten besloten we toch rechtsomkeert te gaan in plaats van de volledige twee uur door te lopen. De volgende stop was een watergrot genaamd Tham Nam. Om deze grot in te gaan gingen we een in een tub langs een touw. Het was echt gaaf om op deze manier door de grot te gaan! Op de terugweg richting Van Vieng wilden we nog naar de Blue Lagoon gaan, maar helaas begon het al te schemeren. We zijn in de avond wat gaan eten en samen met nog een groep andere Nederlanders werd het wederom een gezellige avond in Van Vieng!

Voor mijzelf en vanwege mijn tijd was het beter om Van Vang te verlaten en richting Luang Prabang te gaan. Niet geheel fit stapte ik om 9 uur in de bus en om kwart over 2 kwam ik aan in Luang Prabang.
Luang Prabang is een oude historische stad die nadat het in 1995 op de Werelderfgoedlijst van Unesco werd gezet zorgde voor de komst van toeristen naar het land. Gelegen aan de Mekong rivier heeft Luang Prabang een combinatie van vele dingen te bieden. De vele tempels en monniken in de stad, het oude goed bewaard gebleven Franse koloniale verleden en de zeer goede koffie! Verder dan een bezoek aan de Mekong rivier en de vele uitstekende visrestaurants ben ik die dag niet gekomen. Een goed en rustig hostel zorgde ervoor dat ik heerlijk een dag kon bijkomen met mijn boek en door Homeland te kijken!

Na een rustige ochtend, en een heerlijke kop koffie, wilde ik in de middag naar de beroemde waterval dichtbij Luang Prabang gaan. Op aanraden van mijn hostel kon ik beter de volgende dag gaan en dan iets eerder. In de stad zelf had ik ook de excursie naar de Rice Experience gezien. Het idee van de Rice Experience leek mij leuk dus besloot ik dit in de middag te gaan doen. Aangekomen op de biologische rijstplantage bleek het allemaal zelf nog leuker en mooier dan ik mij had kunnen indenken. Ik vond de prijs vrij hoog, maar toen ik hoorde dat de Rice Experience opgezet is door een gemeenschap en het geld ook allemaal naar de gemeenschap gaat was ik het relatief hoge bedrag direct vergeten. Samen met vijf anderen en de gids was het de bedoeling om te gaan kijken naar het gehele proces van rijst. Van het maken van de attributen die nodig zijn voor op het land tot stap 1 t/m 14 voor het eten van de rijst bij stap 14. We kregen te zien hoe bepaalde producten zoals bijvoorbeeld de hoed van bamboe wordt gemaakt en zelf moesten we ook bij elke stap aan de bak om te kijken hoe het was om hiermee aan het werk te zijn. Een ander onderdeel was het maken van de sikkel om de rijst mee af te snijden als het klaar is op het land. Op het land werden we ook aan de bak gezet. Het land moest omgeploegd worden met de os, het rijst moest geplant worden en ook gesneden worden. Hierna moest de rijst uit de stengels geslagen worden. Deze rijstkorrels moesten weer gesorteerd worden om de goede rijstkorrels over te houden om te stomen en uiteindelijk te eten! Het was heel leuk om te zien dat er met elke stap die er gedaan wordt in het proces alles wordt gebruikt. De resten als voer voor de os of om hier rijstwijn van te maken. Al met al had dit uitje mij zeer verrast en was het echt een hele leuke Rice Experience!
In de avond ben ik samen met een andere Nederlander uit mijn hostel na drie Australische dames gegaan om daar wat te drinken. Zij waren van hostel veranderd en nodigde ons uit voor een drankje. Luang Prabang is een stad waar om 12 uur alles stil is en waar de bar ook moet sluiten. Nadat wij met een redelijk grote groep naar de bar waren gegaan, werden we om 12 uur de bar uitgezet. De volgende stap wat de meeste mensen in Luang Prabang dan gaan doen is naar de bowlingbaan. De bowlingbaan is namelijk als enige nog tot later open en waar je nog alcohol kan krijgen. Ik besloot, net zoals de meeste anderen, de bowling te laten voor wat het was om naar het hostel terug te gaan.

De groep met wie we de avond ervoor wat gedronken hadden zouden al om 9 uur naar de waterval gaan. Dit werd mij even te vroeg dus besloot ik na het ontbijt om half 12 met de shuttle van het hostel naar de waterval te gaan. De Tat Kuang Si waterval ligt 32 kilometer buiten Luang Prabang. Het aanzicht van de waterval is erg mooi. Vooral de combinatie van het goede weer en de reflectie van de zon maakt het fantastisch. Een ander aspect zijn de vele verschillende baden die om de waterval zijn gevormd en die maken het tot een grote toeristische attractie. Een klim naar de bovenkant van de waterval vond ik een echte must. De klim is even pittig, maar ook boven zijn baden te vinden en het was een stuk minder toeristisch.
In de avond besloot ik de nachtbus terug naar Vientiane te nemen. Een 'echte' nachtbus dit keer met bedden in plaats van stoelen. Ik heb dit een keer eerder meegemaakt in Vietnam en op zich was dit geen verkeerde ervaring. De ervaring die ik nu heb van de nachtbus in Laos is toch wel wat anders geworden! Het is fijn om een bed te hebben in de bus en dat je dan kan liggen in plaats van moet zitten. Het nadeel is echter, en vooral als je alleen reist, is dat je de twijfelaar die je hebt moet delen met een volstrekte vreemdeling. Ik lag in een bed samen met een Maleisische jongen. In de wetenschap dat je vanuit de bergen komt en er vele bochten gemaakt worden kan je wel ongeveer indenken hoe deze busreis gegaan moet zijn...

Precies op tijd kwam ik in Vientiane aan met de nachtbus. Ik had het geluk dat mijn bed al klaar was en niet bezet zodat ik niet hoefde te wachten tot in de middag om in te checken. Ik heb nog een paar uurtjes slaap kunnen pakken. Mijn bezoek aan de hoofdstad van Laos, zou een korte zijn. Geen schande want de stad heeft niet super veel te bieden en ik zou die dag erna naar Indonesië vliegen om hier een aantal weken met Ruud te reizen. Ik heb rondgelopen in Vientiane en besloot dat het wel weer eens tijd werd om de kapper op te zoeken. Het enige wat ik echt wilde bezoeken in Vientiane was het COPE. Het COPE heeft een museum over wat er gebeurd is tijdens de Amerikaanse Oorlog (wij noemen het de Vietnamoorlog) in de jaren '60 en '70. In dit museum wordt dit totaal vergeten onderdeel van de oorlog belicht en laat men zien wat de gevolgen van deze oorlog waren en tot op de dag van vandaag nog steeds zijn. Tussen 1964 en 1973 werden 2 miljoen clusterbommen op Laos grondgebied gegooid om op deze manier de Ho Chi Minhtrail te onderbreken. Een clusterbom opent zichzelf van waaruit allemaal kleine bombies vallen ter grote van een sinaasappel. In totaal zijn er 270 miljoen van deze bombies gevallen, waarvan een gedeelte niet af gegaan is. Tot op de dag van vandaag worden er nog steeds bombies gevonden en raken er mensen gewond met meestal als gevolg het missen van een of meerdere ledematen. Het COPE helpt deze mensen met opruimen van de niet afgegane bombies en het maken van protheses en deze zijn ook te vinden in het museum. Het museum is gratis, maar een donatie of het kopen van een van de souvenirs of boeken zorgt ervoor dat dit geld naar de slachtoffers gaat van deze vergeten kant van de oorlog.
Mijn laatste avond in Laos en als reiziger alleen was een leuke. Het hostel was leuk en we zaten met een leuke groep wat spelletjes te spelen en te drinken.
De volgende dag stond mijn vlucht naar Indonesië op te planning om samen met Ruud naar Bali, Lombok, Komodo en Flores te gaan. Of kunnen jullie het verhaal van die ene jongen die naar Indonesië zou komen?!?!?!?!?!?!?