Khodaahaafez Iran!!

Na drie nachten in Isfahan was het weer tijd om verder zuidelijk te reizen naar Shiraz. Ik was nog steeds met Timo aan het reizen en dit zouden we ook blijven doen tot aan Mashhad. De reis naar Shiraz duurde zeven uur. De bussen in Iran vallen mij op in zeer positieve zin. De bussen die hier voornamelijk reizen zijn VIP bussen en deze hebben enorm veel ruimte. Door de grote hoeveelheid ruimte is het reizen zeer comfortabel en waren we voordat we het doorhadden in Shiraz.
Shiraz heeft meer dan een miljoen inwoners, maar wordt door de toeristen vooral aangedaan vanwege een bezoek aan de oude stad Persepolis die op 60 kilometer afstand ligt. Verder staat Shiraz betekent als de geboortestad van de bekende dicher Hafaz.

De volgende dag in Shiraz was het vrijdag en waren de meeste dingen dicht. In Shiraz, en toevallig vlakbij het hotel, is de Aramgah-e Shah-e Cheragh Shrine. Het is een groot complex met meerdere ruimtes, minaretten, drie binnenpleinen en een mausoleum van Sayyed Mir Ahmad. Dit was een van de 17 broers van de heilige Iman Reza die zelf een shrine heeft in de heiligste stad Mashhad. De vraag die ik mij hierbij als eerste stelde was wat dan het verschil is tussen een shrine en een moskee? Blijkbaar is een shrine zowel een moskee als een tombe en is het daarom anders dan een normale moskee. De mensen die hier komen bidden doen dit via de overleden heilige.
In de middag kwamen Timo en ik in het hostel twee bekenden tegen die wij al twee keer eerder tegen waren gekomen in Teheran en in Isfahan. De Belg Jean en de Spanjaard Alvaro vroeg of wij in de middag mee wilde gaan naar een van de beroemde Perzische tuinen in Shiraz. Zo gezegd, zo gedaan en doordat we met ze vieren waren konden we mooi de kosten van de taxi door vier delen en dat scheelt toch weer een hoop. De Perzische tuin Bagh-e Eram staat op de UNESCO werelderfgoedlijst. De hebben hier een tijdje rondgelopen en genoten van de rust in een stad als Shiraz.
Toen we buiten het park liepen sprak een Iraanse jongen ons aan. Hij wilde ons graag zijn stad laten zien en wilde Timo en mij die dag erna ook naar Persepolis brengen voor alleen de vergoeding voor de benzine. Shahin liet ons een goede plek zien om Iraans ijs te halen. Falude is een bakje wat lijkt op bevroren noedels. Het is echter gemaakt van rijstbloem en er zit een smaakje bij zoals bijvoorbeeld meloen. Het smaakt erg lekker!
Shahin stelde hierna voor om met koffie te drinken in een plek van een vriend van hem met een hubbel-bubbel erbij. Onze vraag was wat een hubbel-bubbel was, maar het bleek een andere lokale naam voor een shisha te zijn. We propten ons met ze vieren op de achterbank van de auto van de vriend. Shahin vertelde onderweg een aantal interessante verhalen zoals bijvoorbeeld het verschil tussen de twee polities die er in Iran zijn. De blauwe politieauto’s is de gewone politie en de groene politieauto’s zijn van de morele politie. Deze politie kijk of vrouwen en mannen goed genoeg gekleed zijn. In feite houdt het in dat ze kijken of vrouwen niet te uitdagend gekleed gaan en of ze hun hijab wel dragen. Als een vrouw opgepakt wordt dan gaat ze een nacht de gevangenis in en worden de ouders gebeld. De volgende keer dat het weer gebeurd betekent het een gevangenisstraf van drie dagen en dat gaat zo verder door. Verder dient iedere man hier het leger in te gaan. Als je eerst naar de universiteit gaat dien je op je 24e het leger in te gaan voor een diensttijd van 2 jaar. Als je de dienstplicht vervuld heb krijg je pas een paspoort om het land uit te kunnen reizen. Als je echter veel geld heb kan je ook eerder een paspoort krijgen. Je betaald dan omgerekend een bedrag van 4000 euro voor een paspoort. Dit bedrag krijg je na je reis weer terug, maar dan moet je ook weer het paspoort inleveren.

De volgende ochtend om 8.00 uur stond Shanin op Timo en mij te wachten en gingen we naar Persepolis toe. Zo vroeg op de ochtend was het al erg warm en dit was ook te merken toen we in Persepolis aankwamen.
Persepolis wordt gezien als een van de grootste successen uit de oudheid in een van de oudste beschavingen van de wereld. De bouw werd begonnen rond 500 voor Christus toen Darius de Grote aan de macht was in het Perzische Rijk. De restanten van Persepolis zijn nog zeer goed te zien en het is een van de best bewaarde oude steden uit onze oudste geschiedenis. Na de verwoesting van Palmyra in Syrië door IS, misschien wel de enige. De stad is op een verhoging gebouwd en de toegangspoort is nog goed zichtbaar. Ook het paleis, de trappen en de Hall of 32 collums zijn goed bewaard gebleven.
Na ons bezoek aan Persepolis reden we terug naar Shiraz voor een bezoek aan het graf van de bekende Perzische dichter Hajez die uit Shiraz kwam. Terug in het hotel hebben we Jean en Alvaro opgepikt en zijn we wezen eten in het beste én het duurste restaurant van Shiraz. Het eten was voortreffelijk en Shahin vroeg of we mee wilde naar Ghalat. Opgepropt met ze vieren op de achterbank reden we naar Ghalat. Ghalat ligt een uur buiten Shiraz tegen de bergen aan. Je kan hier in het bos lopen, er is een oude stad, maar Ghalat staat vooral bekend als het Amsterdam of vrijland van Iran. We hebben hier in een bar gezeten en een aantal glazen huisgemaakt bier gedronken. Het is dus toch mogelijk om alcohol te drinken in Iran, maar als je gesnapt wordt dan staat er een flinke straf op. Alcohol staat in Iran zelfs hoger aangeschreven in de wet dan drugs.
Op de terugweg had Shahin muziek aanstaan in zijn auto en kwam zowaar het nummer ‘drank en drugs’ van Ronnie Flex en Lil Kleine voorbij. Dit nummer, die Nederland op een belachelijke manier neerzet als je dit vertaald naar buitenlanders, is dus zelf bekend buiten de Nederlandse landsgrenzen.

Vroeg in de morgen ging ik samen met Timo en met de andere Duitse jongen Tobias naar de Masjed-e Nasir-al-Molk toe. Deze moskee staat ook bekend als de Pink Mosque en dit is niet voor niks. De moskee kan je het best in de ochtend bezoeken, want de zon reflecteert dan de kleuren via de ramen de moskee in. Een fantastisch gezicht en dit is dan ook niet voor niks de meest gefotografeerde moskee van Iran. Na het bezoek aan de moskee was het tijd om de bus te pakken naar de woestijnstad Yazd.
Yazd is een kleine stad die tussen twee woestijnen inligt. De stad heeft niet zoveel te bezichtigen als Isfahan en Shiraz, maar is toch een belangrijke toeristenplek. In de Old Town kan je verdwalen tussen alle kleine steegjes en een bezoek aan de woestijn is een must-do.
Aangekomen bij het hotel vonden we twee andere Duitse jongens om de dag erna mee op pad te gaan naar de woestijn en daar te overnachten. Ik zou dus met vier Duitsers op pad gaan!

In de ochtend zijn we alvast met ze vieren op pad gegaan even buiten Shiraz. Hier staan de Towers of Silence. De toren op twee bergen behoren toe aan het eerste monotheïstische geloof op de aarde: zoroastrianisme. In Yazd zijn er ongeveer 4000 mensen die geloven in dit geloof. In totaal leven er op de wereld nog 150.000 mensen die geloven in dit geloof. Dit geloof is het oudste monotheïstische geloof, maar ook het geloof waar het minste van bekend is. Heel simpel gezegd geloven deze mensen in goed of slecht.
Na een siësta, dit is echt nodig met tempraturen boven de 40 graden, werden we om 16.00 uur opgehaald om naar de woestijn te gaan. Op anderhalf uur rijden van Yazd is het plaatsje Bafq te vinden. Buiten Bafq zijn er van die zandduinen te vinden. We hebben kameel gereden, we zagen op de zandduinen de zon ondergaan en we hebben hier bij een lokale familie gegeten. Toen het in de avond echt donker was zijn we weer de zandduin opgegaan om de heldere sterrenhemel te bekijken. Het was echt ongelooflijk hoeveel vallende sterren wij deze avond hebben gezien. Van hele kleintjes tot enorme vallen sterren en dan overdrijf ik niet. Ik besloot de nacht te gaan slapen op de zandduin. Een van de Duitse jongens deed nog een poging om ook te blijven, maar staakte na een uur en ging terug naar de kamer. Ik heb wel eens comfortabeler geslapen, maar ook wel eens slechter dan op de zandduin. De zonsopgang was erg mooi en het was het zeker waard om in de zandduin te slapen. Teruggekomen in het hotel hoorde ik echter dat er slangen, schorpioenen en wolven lopen… Ik dacht al wel wat te horen toen ik tussendoor wakker werd!

De dag zelf waren Timo en ik nog in Yazd en hebben we een bezoek gebracht aan de Firetempel. Mensen die geloven in het zoroastrianisme komen van over de hele wereld om te kijken naar het vuur wat al brand sinds het jaar 470. Of het voor mensen die niet in het zoroastrianisme geloven ook bijzonder is weet ik niet.
In de avond om 20.00 uur stond er een busrit naar Mashhad op het programma. Omdat de trein ende VIP-bus al volzaten namen we een gewone bus. Over de 1000 kilometer naar Mashhad zou de bus ongeveer 12 uur doen, maar de bus deed er uiteindelijk 20 uur over en we kwamen om 16.00 uur in de middag aan in Mashhad… We hadden geen geluk, want toen we nog maar net een uur onderweg waren kreeg de bus pech en duurde het anderhalf uur voordat we op een stopplek waren. Hierna moesten we drie uur wachten voordat er een vervangende bus zou komen die ons verder zou brengen naar Mashhad.
Mashhad is de tweede stad van Iran qua grootte, maar ook de stad waar relatief weinig westerse toeristen naar toe gaan. De stad staat vooral bekend om de Holy Shrine die hier is en die miljoenen toeristen, vooral Arabische, naar de stad trekt. Voor de westerse toeristen is het meestal een stop op weg naar het volgende land Turkmenistan wat hier op drie uur rijden vandaan ligt.
We sliepen in Vali’s guesthouse en Vali kon ons helpen met de tocht naar Turkmenistan. Timo vertrok de volgende dag naar Turkmenistan en ik zou proberen om mijn visum te krijgen. Kapot van de reis hebben we weinig gedaan, maar in de avond na de fantastische maaltijd die de vrouw van Vali had gemaakt, zijn we naar de Holy Shrine gegaan. Mashhad is de heiligste stad van Iran en dit is ook te zien aan de mensen die op de straat lopen. De vrouwen lopen vooral in een chaddor en het is erg conservatief. Vrouwen in een boerka zie je niet in Iran, maar sommige vrouwen dragen wel een chaddor. Chaddor betekent letterlijk tent, maar het is een lang gewaad die de vrouw dekt en waarbij haar gezicht zichtbaar is. In de Holy Shrine is het mausoleum van Imam Reza. Imam Reza was de 8ste imam van Iran en zijn dood wordt meer dan 1000 jaar later nog steeds gevoeld door miljoenen mensen. Imam Reza werd vermoord door een vergiftigde druiven en granaatappel drank. De Shrine is 24 uur per dag open en als wij er in de avond zijn is het erg druk. Het complex is enorm en het wordt ook wel gezien als een stad in een stad.

Timo was in de ochtend richting vertrokken en toen ik met al mijn papieren naar de consulaat van Turkmenistan liep was ik toch een beetje gespannen. Aangekomen moest ik even wachten. Er was een Franse jongen voor mij en hij was al 17 dagen aan het wachten op zijn visum. Ik had pas 10 dagen gewacht en het zag er dus niet zo goed uit. Tot mijn grote verbazing kreeg ik 10 minuten later echter mijn paspoort terug met een transitvisum voor vijf dagen erin om door Turkmenistan te reizen. De Franse jongen, Xavier, was natuurlijk erg boos op de man van het consulaat. Ik ben hierna samen met Xavier naar mijn guesthouse gegaan in de hoop dat Vali hem misschien kon helpen. Hij besloot hier ook te gaan slapen om te kijken wat zijn plannen zouden worden. Xavier is de tweede persoon die ik tegenkom die precies dezelfde reis aan het maken is als mij.
Ik had nog vier dagen over in Mashhad, omdat ik niet verwacht had dat ik zo snel mijn visum voor Turkmenistan zou krijgen. Dit zijn mooie dagen om rustig aan te doen en een beetje tot rust te komen na de drukke weken die ik achter de rug heb.
Xavier was al vijf dagen in Mashhad en was een aantal mensen tegengekomen. Hij nodigde mij die dag erna uit om met Mohammad mee te gaan.

Om 5 uur in de ochtend werden Xavier en ik opgehaald door Mohammad. Hij had zijn zwager, Ebrahim, meegenomen. Ebrahim is professor op de universiteit in Mashhad en spreek Engels en kan het vertalen naar Mohammad toe die geen Engels spreekt. We werden door Mohammad en Ebrahim meegenomen en ze lieten nogmaals zien hoe groot de gastvrijheid van de Iraniërs is. We gingen onderweg picknicken en Mohammad had voor alles gezorgd. Thee, brood, beleg, fruit en ga zo maar door.. Wij gingen deze vroege ochtend picknicken naast een klein beekje. De omgeving was mooi en rustig. Bij het drinken van de thee hebben alle Iraniërs dezelfde gewoonte. Wij doen een suikerklontje in de thee en de Iraniërs doen een suikerklontje in hun mond en drinken dan hun thee. Het blijft hierbij niet bij een suikerklontje, maar per kopje thee zijn het er minimaal drie. Je kan wel nagaan hoeveel suiker de gemiddelde Iraniër binnen krijgt. Na het picknicken gingen wij naar een waterval toe. We moesten driekwartier lopen, maar in deze omgeving is dat niet erg. We liepen door de rivier, over bergen en we kwamen uiteindelijk aan bij de waterval. Doordat het vroeg was, was het nog niet zo druk. Dat was dus de reden dat Mohammad zo op tijd weg wilde! Het was erg mooi en het mooie eraan was dat dit zeker geen plek is waar veel meer toeristen komen. Dit was ook te merken aan de reacties van alle Iraniërs op Xavier en mij. Doordat zwemmen in een short moeilijk is in Iran houdt iedereen bijna al zijn kleren aan. Vrouwen doen dit sowieso en sommige mannen doen dan nog wel hun shirt uit. Ik deed mijn shirt uit, maar hield mijn broek en schoenen aan. Het water was erg warm en het was heerlijk. De picknickspullen waren natuurlijk mee en nadat we uit het water gingen hebben we thee gedronken en wat gedroogde vijgen gegeten. Nadat de kleren redelijk gedroogd waren gingen we weer terug richting de auto. Er kwamen steeds meer mensen aan en het werd Xavier en mij meerdere malen gevraagd om de foto te gaan.

De volgende dag in de avond werden Xavier en ik uitgenodigd door Sohrab. Xavier had Sohrab leren kennen via couchsurfing. We zijn wat wezen eten en Xavier ging in de avond terug naar Teheran om via een andere weg naar Oezbekistan te gaan. Sohrab en zijn vriend Mahmed nodigden mij bij hun thuis uit. Hier hebben we de rest van de avond gezeten en genoten van de huisgemaakte wijn.

Op mijn een na laatste dag in Iran besloot ik in de middag nogmaals naar de Holy Shrine te gaan. Aangezien ik er alleen in de avond naar toe was geweest wilde ik het ook overdag zien. Aangekomen in de buurt van de Holy Shrine was het erg druk. Het gebed was bezig en het was zo druk dat de mensen zelfs buiten het grote complex van de Holy Shrine zaten om te bidden. Ik kon gelukkig naar binnen en ook hier was er een enorme drukte. Ik overdrijf niet als er honderdduizenden mensen waren. Later hoorde ik dat er rond een miljoen mensen waren vanwege het gebed voorafgaand aan het slachtfeest wat de dag erna is.

Al met al kan ik zeggen dat Iran een fantastisch land. De gastvrijheid van de mensen, de natuur en de schoonheid van het land is enorm. Ik kan iedereen op het hard drukken dat het veilig is in Iran en dat ik mij geen moment onveilig heb gevoeld. Als je de puurheid van Iran wilt zien moet je er snel heen gaan, want doordat de sancties opgeheven zijn in Iran gaan er in de aankomende jaren steeds meer mensen naar Iran toe. Ja, er zijn regels in Iran en dat is een punt waar je je aan zou moeten aanpassen, maar dat neemt de schoonheid en de vriendelijkheid van het land en de mensen niet weg. Ik ga in de toekomst absoluut nog een keer naar Iran toe.
Khodaahaafez Iran!