Bali, Lombok en Flores!

De planning was perfect. In de ochtend pakte ik het vliegtuig van Vientiane naar Kuala Lumpur. Hier zou ik een paar uurtjes wachten totdat ik mijn volgende vlucht zou pakken naar Denpasar op Bali. Ik kwam om 22.10 uur aan en Ruud zou 00.05 uur aankomen. We zouden dan een paar dagen op Bali blijven om Ruud zijn verjaardag te vieren en daarna doorgaan naar Gili Trawagan. Zou... Ondanks dat de planning mee zat was er een dingetje wat in de weg zat om samen met Ruud te reizen. Op Schiphol bleek dat Ruud zijn paspoort minder dan 6 maanden geldig was en dat hij met dit paspoort niet kon reizen! Aangezien Indonesië geen noodpaspoort accepteert mistte Ruud zijn vlucht. Er zat niks anders op voor hem dan het weekend te wachten, maandag versneld een nieuw paspoort aan te vragen en dan een nieuwe vlucht voor dinsdagmiddag te boeken. Zo gezegd, zo gedaan, maar hiermee was onze planning niks meer waard en besloot ik dingen wat anders te gaan doen.
Aangekomen op Bali ben ik naar mijn hostel in Seminyak gegaan. Aangezien ik een jaar of 9 geleden ook op Bali geweest ben besloot ik direct door te reizen. In deze tussentijd is Bali sterk veranderd. Het toerisme is gegroeid, het vliegveld is stukken groter geworden en van Kuta is weinig meer over. Zelfs Seminyak was alles behalve van wat ik mij er van kon herinneren en is helemaal volgebouwd.

Mijn nieuwe plan was om meteen de volgende dag verder te reizen. Ik nam de boot naar Gili Trawagan (afgekort Gili T) toe. Ik vertrok om 10 uur en om 3 uur landde ik met mijn voeten op het strand van Gili T. Ruud zou woensdag op Bali landen en donderdag naar Gili T komen dus dat betekende dat ik in de tussentijd genoeg tijd had om mijn PADI open water te halen. Nadat ik een leuk hostel had gevonden ben ik naar mijn duikschool Blue Marlin gegaan. Voordat ik mijn driedaagse cursus zou gaan beginnen moest ik eerst twee dvd's met instructies bekijken.
Terug in het hostel was er een leuke sfeer en gingen we later met de hele groep van het hostel naar de Jungle bar. In de Jungle bar maakte ik ook kennis met het shotje van het eiland. De Jungle Joss is wodka met een poeder erin wat dezelfde samenstelling heeft als een red bull.
Het werd een leuke avond, maar door de red bull kon ik toen ik naar bed ging niet zo goed in slaap vallen.

Dag 1 van mijn duikcursus begon om half 9. Ik was de eerste dag samen met een Engelman, maar hij zou de twee andere dagen zijn cursus vervolgen op Gili Air. Na nog een film te hebben gekeken en de daarbijbehorende vragen te hebben gemaakt was het tijd om het zwembad in te gaan. In het zwembad moesten we de oefeningen uitproberen die we later ook in de zee zouden doen. In de middag was mijn eerste duik voor mijn open water. Gelukkig heb ik al een aantal keer eerder gedoken dus dat was wel fijn bij de eerste duik. Het belangrijkste waar ik in de drie dagen mee bezig ben geweest is de stabiliteit in het water. Kort uitgelegd houd het in dat ik niet de hele tijd op en neer blijf gaan onder water maar dat ik een neutrale stabiliteit kan vinden. Op mijn eerste duik ging dat redelijk. De onderwaterwereld is magisch en schildpadden zijn alles behalve zeldzaam. Voordat ik onder water ging zwom er al eentje naast mij. De eerste dag eindigde om 17.00 uur.
De avond ervoor had ik een Nederlands meisje leren kennen in mijn dorm en in de avond zijn we met een groep van voornamelijk Nederlanders en een Duits meisje wat wezen drinken en eten. Het was een leuke avond, maar wederom voor het goede weer even te laat!

Dag 2 van mijn open water begon net als de vorige dag. Ik heb eerst de laatste film gekeken en hierna ben ik samen met de instructeur het zwembad ingegaan om daar alle oefeningen af te ronden. Voor mijn tweede duik in de middag had ik mijn schriftelijk examen met een voldoende afgerond. Ik moest eigenlijk alleen nog de oefeningen doen tijdens de drie duiken die ik nog moest maken. De tweede duik was bij de biorocks. We liepen vanaf het strand de zee in voor de duik. De omgeving rond de Gili's is perfect om te duiken. Er is veel koraal en er zwemmen vele vissen en vooral veel schildpadden.
Met het leuke groepje in de avond wederom wat gegeten en genoten van de gezelligheid in de avond op Gili T. Ik besloot ook maar mee te gaan in het gebruik van het hebben van een fiets op het eiland. Aangezien het een klein eiland is zijn er geen auto's of scooters. Voor het vervoer van mensen is er paard met wagen en de meeste mensen fietsen op het eiland.

Dag 3 was mijn laatste dag voor mijn PADI open water. Na de eerste duik van de dag was ik eigenlijk zo goed als klaar en was de vierde duik voor mijn afronding een formaliteit. Aangezien ik nog een gratis fundive had besloot ik hier in de middag ook meteen gebruik van te maken. Mijn derde duik van de dag was ook meteen de mooiste. Tijdens de eerste twee duiken was er vooral een heleboel mooi koraal, maar tijdens mijn derde duik van de dag bij Sunset Point zag ik het meeste. Onder een grote steenformatie vonden we twee reefhaaien die ongeveer tussen de anderhalf en twee meter groot waren. Ik lag echt op nog geen halve meter afstand van deze machtige beesten.
Eenmaal weer terug aan land zat mijn duikavontuur er voorlopig op. In drie dagen tijd had ik mijn PADI open water gehaald en ben ik de rest van mijn leven bevoegd om tot 18 meter diep te duiken.
Mijn laatste avond alleen was ook de laatste avond met de groep waar ik de afgelopen dagen voornamelijk de avonden had doorgebracht. Bijna iedereen van de groep zou de volgende dag weer terug richting Bali gaan. In de avond gingen we op de Nightmarket eten. Het is heel leuk, wat er staan allemaal kraampjes en je kan voor een goedkope prijs veel eten waaronder ook verse vis. Samen met een Bintang gaat dat er dan wel in! Het Indonesische eten is sowieso niet verkeerd. Het is duidelijk dat wij in Nederland veel van de keuken van onze voormalige kolonie hebben overgenomen. Kroepoek is overal te vinden, nasi goreng is hét gerecht van Indonesië, de saté met pindasaus en dan vergeet ik niet de overheerlijke Gado Gado. Gado Gado is met stipt mijn favoriete gerecht in Indonesië. Groenten, waaronder kool met sperziebonen, met rijst en pindasaus. En het gerecht is in Indonesië heel anders dan het gerecht wat je van Knorr in een kant-en-klaar pakket haalt!

Eindelijk kon ik een ochtend weer eens uitslapen. Ruud zou rond 3 uur aankomen op Gili T dus had ik voor die tijd mooi de tijd om de rest van het eiland te verkennen. Ik ben op de fiets een rondje om het eiland gaan fietsen. Als je constant doorrijdt dan kan je de iets meer dan vijf kilometer in driekwartier afleggen.
Iets later dan drie uur was het dan eindelijk zo ver. Met een vertraging van vijf dagen kwam Ruud aan op Gili T en kon het samen reizen beginnen! Het was leuk om sinds 4,5 maand weer een bekende van thuis te zien en het was helemaal mooi dat het Ruud is! We hebben een biertje genomen en zijn op het strand gaan liggen. Aangezien wij Ruud zijn 30e verjaardag niet op Bali konden vieren besloten we het gewoon op donderdag te vieren! Al met al werd het een fantastische avond!

Met wat opstartproblemen genoten van een kop koffie en yoghurt met muesli en vers fruit. We zijn met de fiets het eiland overgegaan en hebben een beetje gesnorkeld. Het was een heerlijke rustige dag. Het weer op Gili T is goed, ondanks dat het op dit moment regenseizoen is in Indonesië.
Indonesië, sinds 1949 onafhankelijk, heeft vele dingen overgenomen van de Nederlanders en andersom. Eind 16e eeuw kwamen de eerste Nederlanders naar Indonesië om de lucratieve specerijenhandel over te nemen van de Portugezen. Dit lukte, maar in eerste instantie was het niet het plan om het land te kolonialiseren. Na de bezetting in Nederlanders door de Fransen grepen de Nederlanders na 1814 de macht in het Indonesië zoals we het nu kennen. Batavia, het huidige Jakarta, was de hoofdstad van Nederlands-Indië. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd Indonesië ingenomen door de Japanners. Na de overgave van de Japanners na de twee atoombommen in augustus 1945 spreken Soeharto en Hatto de onafhankelijkheid van Indonesië uit. Nederland komt in actie en stuurt militairen om de macht terug in handen te krijgen. Onder druk van onder anderen de Verenigde Staten krijgt Indonesië op 27 december 1949 zijn onafhankelijke status. Vooral in de taal zijn nog veel dingen terug te halen uit de koloniale tijd. 'Gratis handdoek' zijn bijvoorbeeld woorden die ook gebruikt worden in Bahasi net zoals onder anderen asbak, bankroet en notaris.

Ons plan was om te gaan snorkelen met een boottrip. Plannen zijn er om te wijzigen, dus besloten we dit aan ons voorbij te laten gaan en lekker op het strand te gaan liggen en te relaxen. Een avondje niks verder, de zonsondergang bij Sunset Point en blij dat we waren!
Het waren voor Ruud drie dagen op Gili T geweest, maar het liet al een verpletterende en vermoeiende indruk achter met het nachtleven. Voor mij was het na zeven dagen ook meer dan genoeg. Het is nu laagseizoen in Indonesië en op Gili. Ik kan me niet indenken hoe druk en vol met toeristen het dan wel niet is in het hoogseizoen. Helaas worden de eilanden al overspoelt met de vele toeristen en is dit probleem ook duidelijk terug te zien in bijvoorbeeld het verwerken van de afval. Er is zoveel afval dat dit niet allemaal afgevoerd en verbrand kan worden, waardoor dit zich ophoopt op het eiland. Hopelijk wordt er voor in de toekomst voor dit probleem, dat overigens een wereldwijd probleem is, een oplossing gevonden.
We besloten in de ochtend een boot te pakken naar het rustigere en beeldschone Gili Air. We konden hierdoor een dag bijkomen, want de volgende ochtend zouden we gaan beginnen met een driedaagse trip om de vulkaan Gunung Rinjani te beklimmen. Ik besloot nog een duik te maken en Ruud ging mee te snorkelen.

Om 7 uur liepen we naar de boot en om kwart voor 8 zaten we op de boot naar Lombok. We werden hier opgehaald door een busje en met mach 10 naar het startpunt van de hike gebracht. Blijkbaar was er ergens in de tijdsplanning van de organisatie iets mis, want we waren iets later waardoor we de rest van de groep pas zouden ontmoeten bij het eerste stoppunt. Ruud had van tevoren wat verhalen gehoord dat het een pittige tocht zou zijn... Bij het eerste stoppunt, na een uur lopen zat Ruud er al flink doorheen. We liepen pittig door om de anderen van de groep niet te lang te laten wachten, maar de combinatie met de warmte was wennen voor Ruud. En dan nog te bedenken dat de echte klim nog moest beginnen. We begonnen op 950 meter hoogte en we zouden na de eerste dag eindigen op iets hoger dan 2600 meter. De klim omhoog was steil. Onderweg kwam er een moessonbui van een halfuur voorbij, maar gelukkig waren we net bij een stoppunt en bleven we redelijk droog. Het maakte de tocht omhoog, zeker zo steil, het er niet makkelijker op. Halverwege is een van mijn hikesticks naar Ruud gegaan, waardoor de weg omhoog iets beter ging. Het was afzien, maar na 6 uur lopen, 12 kilometer ver en bijna 17 uur omhoog kwamen we bij de basecamp van Gunung Rinjani aan. De dragers, met al het voedsel voor drie dagen, de tenten, de slaapzakken, matjes en wc-tent kwamen net na ons aan bij de basecamp op hun slippers... Gelukkig voor ons brak de lucht open en hadden we een mooi gezicht op Gunung Rinjani en het kratermeer. De Gunung Rinjani is met zijn 3726 meter de tweede hoogste vulkaan van Indonesië. Tijdens een grote uitbarsting in de 13e eeuw is de caldera en het kratermeer ontstaan. Daarnaast is ook de kleinere Gunung Baru (2351 meter) ontstaan. Deze jonge vulkaan is nog steeds actief en dat was te merken na de kleine uitbarsting van twee maanden geleden. Vorig jaar heeft een uitbarsting het vliegverkeer rond Bali zelfs voor een week opgehouden.
In de avond als de zon ondergaat merk je dat je hoger zit, want dan neemt de temperatuur ook af. We sliepen met de groep, naast Ruud en mij bestond het uit een Pools stel en een jongen uit Zuid-Korea, bij elkaar maar wel in drie tentjes. Na het avondeten hebben we een poging gedaan om te gaan slapen.

Het slapen was moeizaam, kort en weinig. Ondanks dat wij beide moe waren is het slapen in een klein tentje op een dun matje niet heel eg comfortabel. Daarnaast gingen we er om 2 uur uit om naar de top van de Gunung Rinjani te lopen. Op deze manier zouden we de zonsopgang zien en in de ochtend is het uitzicht het helderst én het mooist. De klim omhoog was nog 1100 meter en steil! Het eerste gedeelte liepen we door vulkaanzand omhoog. Bij elke twee stappen die je zette ging je er weer eentje naar beneden. Toen we eenmaal de vulkaan zelf hadden gevonden, was er eerst een redelijk vlak stuk waar het minder steil omhoog ging. Het was gelukkig donker, want bij het zien van de afgronden op de weg terug werd ik niet heel vrolijk! Het laatste stuk was het zwaarst en het steilst van allemaal. Net na de zonsopgang kwamen we boven... Kapot, maar wat is het het allemaal waard als je daar boven staat. Je komt jezelf meerdere keren tegen, je moet over grenzen gaan, maar als je op 3726 meter hoogte staat is dat het echt allemaal waard! Wat was het mooi om hier te zijn en te staan en dan helemaal samen met Ruud!
Ergens naar boven gaan betekent helaas ook weer dat je naar beneden moet. Ik ben zelf absoluut geen fan van naar beneden gaan, want ik krijg, vooral als het steil naar beneden gaat, altijd erg veel last van mijn knieën. Het had ons 4 uur gekost om naar boven te gaan en 2 uur om naar beneden te gaan. Het was wederom afzien en we waren kapot. Ik citeer Ruud na zijn 13e glijpartij vanwege de vermoeidheid: 'Ik ben helemaal klaar met die klote vulkaan! Ik ga naar beneden'.
Helaas voor Ruud hadden we voor een driedaagse trip gekozen. We kwamen om 9 uur terug in de basecamp. Na een snel ontbijt zei de gids dat we om half 10 weer verder zouden gaan. 600 meter stijl naar beneden naar het kratermeer en daarna weer 600 meter omhoog. De weg naar beneden was een ware martelgang voor mij. Ruud scheen er gelukkig minder problemen mee te hebben en na 3 uur lopen waren we bij het kratermeer. Hiken is altijd afzien, maar ook om bij het meer te staan, het zwavel in de verte in het meer te zien met op de achtergrond de Gunung Rinjani maakt het alles weer waard. Vlakbij was een natuurlijke hotspring waar we een uur lang konden uitrusten.
Na de lunch zouden we verder gaan, maar bleek de moesson onze vijand te zijn. Na een uur gewacht te hebben besloten we toen de regen minder werd om toch verder te gaan en de hike van de dag af te maken. We hadden 13 uur gelopen, 1100 meter omhoog en naar beneden, 600 meter naar beneden en weer omhoog en in totaal 24 kilometer. Na het avondeten maakte de dunne matjes niks meer uit. Uitgeput vielen we in slaap.

De laatste dag van de hike. Niks meer omhoog, maar wel 2000 meter naar beneden. We vertrokken om half 7 en gelukkig was de track naar beneden niet stijl. Na 16 kilometer lopen kwamen we om half 1 aan bij het eindpunt! We hadden het gehaald! Kapot, moe en vies werden we in Senggigi afgezet. We zijn naar een guesthouse gegaan met een echt bed, een wc en een douche. Wat een genot is dat dan na drie dagen totaal geen luxe. Het was afzien, het was zwaar, het was volgens Ruud zelfs het zwaarste wat hij ooit gedaan heeft (zelfs zwaarder dan vier dagen Zandtemer Kermis), maar het was het allemaal dubbel en dwars waard!

Na een nachtje Senggigi verhuisde we de volgende dag naar Kuta op Lombok. Een korte busrit van iets minder dan 2 uur, bracht ons in dit klein dorpje. Gelukkig is Kuta Lombok totaal niet te vergelijken met Kuta op Bali. Hier op Lombok niet de enorme drukte en super commerciële gekte als op Bali, maar een idyllisch klein surfplaatsje. Kuta en zijn omgeving is populair om te surfen en er zijn dus vele stranden te vinden. In surfen zijn Ruud en ik niet zo goed, dus we hielden het bij het bezoeken van de mooie stranden in de omgeving. We hebben een scooter gehuurd en zijn naar een van de vele weggestopte strandjes gereden. De weg naar het strandje toe vanaf de grote weg was een uitdaging. De weg was ongeplaveid, er lage vele stenen en een hele hoop modder vanwege de regen. Maar de uitdaging werd gehaald en we hebben heerlijk genoten op het strand. Op de terugweg ging het iets minder. Nadat ik bij een stukje weg met veel modder te langzaam aan kwam rijden zat ik vast in de modder en vielen de scooter en ik samen om. Gelukkig geen materiële schade en alleen maar een paar schrammen op mijn been. Helemaal onder de modder ben ik terug gereden naar de guesthouse en heb ik een verdiende koude douche genomen!

Nadat wij gister op de scooter het gebied ten westen van Kuta hadden bekeken, probeerde wij vanaf het gebied ten oosten van Kuta te bekijken. Het doel was om naar het schiereiland bij het uiterste puntje in Tanjung Ringgit te rijden. Het zou een rit van 2,5 uur zijn, maar dat maakte niet uit. Het was een hele mooie rit op de scooter. We reden langs kleine dorpjes met veel zwaaiende kinderen én ook volwassenen. We zagen mooie stranden, mooie uitzichtpunten en het leek wel alsof hier bijna geen toeristen komen. We kwamen op stranden waar niemand was, de omgeving om in te rijden was prachtig en de mensen waren zo vriendelijk tegen ons. We eindigde de dag op een uitzichtpunt met zicht op de zee aan beide kanten en de ondergaande zon.
Terug in Kuta zouden wij alleen nog even navragen of alles goed gegaan was met de boeking die we gemaakt hadden voor een vierdaagse trip op een boot van Lombok naar Flores. De man van het kantoor waar we het geboekt hebben zei alleen dat de boot opeens niet weg ging de volgende dag... Motorproblemen! Hij zou voor ons een plekje op een boot op zondag regelen, maar toen wij hier een halfuur later waren bleek ook dit niet mogelijk. Het was al tegen 9 uur, maar gelukkig vonden we ergens een ander kantoor, waar het wel gewoon geregeld kon worden!

Nog een beetje huiverig, maar wel hoopvol, werden we om 8 uur opgehaald om naar de haven te rijden voor de boottrip. We kwamen twee uur later aan in de haven en de boot bleek wel gewoon weg te gaan. Er bleken ook een aantal bekenden voor ons op de boot te zitten. Het Poolse stel van de Rinjani hike, Arthur en Aggie, en twee Nederlandse meiden die we in Gili T waren tegengekomen, Marloes en Loes, zaten op de boot. Om 12 uur gingen er in de stromende regen naar de boot toe. De boot zag er iets anders uit dan ik mij had voorgesteld... Het was mij ook een wonder hoe we hier met deze boot vier dagen zouden varen om op Flores aan te komen. We sliepen met 16 mensen bij elkaar op het dek en 4 anderen sliepen in twee hutten. Het dek was knus, er was iets van zeil langs de randen gemaakt zodat er geen regen- of zeewater binnen zou komen. Je kon niet staan op het dek en je lag heerlijk op een leren matras.
Al op de eerste dag bleken we met een leuke groep op de boot te zitten met vele verschillende nationaliteiten: 4 Polen, 4 Nederlanders, 3 Spanjaarden, 3 Duitsers, 2 Ieren, 2 Zuid-Afrikanen, een Cyprioot, een Canadees en 5 man bemanning uit Indonesië. We vaarden de eerste dag langs Lombok, we aten met ze allen lunch en avondeten op de boot, zijn wezen snorkelen bij Sugian Bay, zagen de Gunung Rinjani de hele tijd aan onze rechterkant, zagen dolfijnen voorbij komen en dronken gezellig met een heleboel mensen drankjes op het open dek van de boot. De sfeer was erg goed en het slapen was redelijk de eerste nacht.

Op de boot is het vooral leven bij het komen en gaan van het licht. We werden gewerkt door Eddy van de bemanning en na een overheerlijke banana pancake als ontbijt (toch Ruud?!) gingen we aan land op Moyo eiland voor de kust van het grotere eiland Sumbawa. We moesten het stuk naar het strand zwemmen wat toch gauw al 500 meter was. De reden hiervoor was dat de kapitein niet dichterbij durfde te gaan, terwijl de andere boot wel bijna tegen het strand aan lag. Tegen de tijd dat wij met een groep bij het strand aan waren gekomen keerde de boot en kwam de kapitein toch dichter bij het land! Helaas was het voor de verandering weer begonnen met regenen, maar dat belette mij samen met anderen er niet van om de heuvel op het eiland te beklimmen om het uitzicht over de kleine eilanden die om Moyo eiland heen liggen te bekijken. Alleen in een zwembroek en op blote voeten liepen we over de stenen omhoog en via de andere heuvels weer terug naar het strand. Het was een leuke en mooie klim en gelukkig werd het wat droger toen we boven waren en hadden we alsnog een goed uitzicht!
De lunch was voor velen van ons een ding om naar uit te kijken. Na er vroeg uit te zijn gegaan begon de lunch al om 11 uur. Iedereen op de boot was het besef van tijd vergeten. Je leeft met de dag en dit was wel te merken toen onze Cypriotische vriend om 10 uur al een biertje open maakte. Het bier was sowieso het gesprek van de dag, want iedereen moest voordat we aan boord gingen aangeven hoeveel bier en ander drinken we wilde hebben en dit dan betalen. Voor velen was dit al zeuren na de eerste avond, omdat al meer dan de helft van het vooraf gekochte bier op was. Bij de tweede stop van de dag, helaas ook in de regen, gingen we aan land bij het Satonda eiland. Het meer in het eiland was leuk om te zien, maar wat interessanter was voor velen was hoeveel bier er extra ingekocht kon worden voor een veel te dure prijs. Niemand gelooft dit, maar Ruud en ik waren te laat!
Na deze stop zat er een lange toch van 17 uur varen achter elkaar voor de boeg. We zaten heerlijk op het buitendek, maar helaas kwam er een pittige regenbui aan. Ik zat er nog samen met Felix (Duitser), Tamer (Cyprioot) en Tank (Zuid-Afrikaan). We zouden kijken wie het het langste in de regenbui zou volhouden. De druppels waren hard, maar het zoete van het regenwater zorgde er wel voor dat er wat van het zoute water van ons lichaam afspoelde. Een van de nadelen van het leven van vier dagen op deze boot is dat er geen andere douche is dan het springen in de oceaan!
In de avond ging iedereen op tijd naar bed. Ik zat nog met de Canadese Shannon buiten naar het lichtgevende plankton te kijken toen er vijf dolfijnen rond de boot bleven zwemmen en springen!
Toen het begon te regenen vond ik het ook tijd om naar mijn matras te gaan. Deze regenbui bleek echter het begin te zijn van een zeer onrustige nacht. Om 12 uur werd ik wakker, omdat het licht vanzelf aanging op het dek. Ruud en ik kregen het licht uiteindelijk met moeite uit, maar de reden dat het licht aan was gesprongen was vanwege het noodweer en de daarbijbehorende zéér hoge golven. Aan de andere kant van waar ik sliep verschoven de Poolse mensen hun bedden al aangezien er water naar binnen was gekomen. Arthur werd toen hij op probeerde te staan om zijn spullen te verhuizen zelfs naar de andere kant van het dek gesmeten bovenop de nog slapende Spanjaard! Ondertussen was iedereen wakker geworden en leek het er bij elke golf op alsof de boot om zou slaan... Het was een kwestie van wachten, maar na een halfuur ben ik toch weer in slaap gedompeld.

De boot had het gehaald, iedereen had het overleefd en wonder boven wonder was er niemand die zeeziek was geworden op onze boot. In de ochtend na wederom een banana pancake kwamen we aan bij de Komodo eilanden. We zouden de volgende dag aan wal gaan op de Komodo eilanden om de Komodo Dragon te bekijken.
Vandaag kwamen we als eerst aan bij een van mijn mooiste stops van de hele trip. Bij Manta Point hadden wij zoveel geluk, want we konden snorkelen met tientallen Manta's om ons heen. Wat is het magisch om te snorkelen rond deze grote Manta roggen waarvan er sommige wel een meter of drie zijn. Er zwommen er zoveel dus wij hadden echt geluk! Er kwam zelfs treintje van drie Manta's achter elkaar voorbij. Hierbij waren de twee mannetjes aan het 'uitvechten' wie van de twee mag paren met het vrouwtje wat vooraan zwom. Het enige nadeel wat er was dat er bij die Manta's ook allemaal kleine kwalletjes te vinden zijn en dat was niet heel fijn.
Na Red Beach, van ver weg zag je het moeilijk, maar als je op het strand lag dan zag je de rode zandkorreltjes er wel tussen liggen, bleven we liggen in een baai vlakbij Komodo. Ruud en ik gingen met een aantal nog het lokale dorpje in om te zien hoe de mensen leven op dit enige dorpje wat er is. Bij terugkomst op de boot was het eindfeest al begonnen. Eddy had een grote box neergezet, de andere boot was naast die van ons aangemeerd en met de twee boten werd een heel erg leuk feestje! De lokale bevolking was duidelijk op de hoogte, want naast de boten lagen allemaal kleine bootjes met mensen die bier verkochten...

Het feestje was leuk. Het was niet zo laat geworden, maar het was wel weer vroeg. 'Komodo, Komodo, trekking, trekking!' De woorden van Eddy werden niet door iedereen van ons als fijn aangehoord, maar om half 8 stonden we allemaal op Komodo eiland. Na de briefing van de ranger, zagen we de eerste twee Komodo Dragons al op het strand liggen. Na een uur rond gelopen te hebben was ons eindresultaat 6 Komodo Dragons. We vaarden verder richting Rinca eiland waar we onze twee trekking zouden doen om de Komodo Dragons te zien. De Komodo dragon is de grootste leguaan die er op de wereld is en hij kan wel twee tot drie meter groot worden. De Komodo Dragons is een carnivoor en eet op de eilanden vooral wilde zwijnen of herten. De baby's liggen meestal in de bomen totdat ze er te groot en zwaar voor zijn, omdat de kans er anders is dat ze opgegeten worden. De meeste van de Komodo Dragons die we op Rinca Eiland zagen lagen allemaal rond de plek waar de rangers slapen. De ranger die ons op het eiland rond leidde zei dat de Dragons niet gevoerd worden,maar gezien hun verblijfplaats vlakbij de keuken hadden Ruud en ik er zo onze twijfels over.
Na een laatste zwemstop bereikte we rond 5 uur de haven van Labuan Bajo op Flores. Het einde van de enorme leuke trip was ten einde en iedereen verlangde naar een echte douche en een bed.
Na een heerlijke koude, maar wel zoete douche besloten we met een groep van de boot uit eten te gaan. Na vier dagen rijst met kool te gegeten te hebben verlangde iedereen naar westers voedsel. Het werd de pizzeria en hierna hebben we de boottrip nog goed afgesloten in de bar. Vooral de terugweg in het busje was een legendarische om nooit te vergeten!

Een trip naar Flores en Komodo kan niet zonder in deze regio te hebben gedoken. Ik heb twee duiken genomen samen met Shannon en de onderwaterwereld in Komodo is gekwalificeerd als een van de beste en mooiste van de wereld. Mooi was het zeker en het is zo moeilijk om te omschrijven wat ik allemaal gezien en hoe mooi het allemaal in werkelijkheid is. Weer terug in Labuan Bajo ben ik Ruud weer op gaan zoeken en hebben we in een ander hotel gerelaxt bij het zwembad. In de avond sloop de vermoeidheid er een beetje in. We zijn samen met Shannon en de Ieren uit eten geweest bij een goede sushitent!

Flores is een vrij groot eiland waarvan het grootste gedeelte nog onontdekt is door de grote groepen toeristen. Bijna iedereen van de boottrip had ondertussen het vliegtuig gepakt naar Bali, maar wij besloten om nog een dag extra op Flores te blijven. Indonesië is het grootste moslimland te wereld qua gelovigen, maar op de drie eiland waar wij geweest zijn is dit niet geheel te zijn. Bali is hindoeïstisch, Lombok is islamitisch en Flores is voor het grootste deel katholiek. Samen met Shannon hadden we een scooter gehuurd om het binnenland van Flores te bekijken. Wat ons op viel waren de katholieke kerken, maar ook het vele groen en het ongerepte. We gingen op weg naar een waterval en in de tussentijd zijn we geen andere toeristen tegen gekomen. De rit op de scooter was mooi met mooie en wijde uitzichten over het groen. De Flores Highway leidde ons omhoog en het ging allemaal zeer voorspoedig. Helaas zag Ruud in een bocht een gat in het wegdek over het hoofd met een lekke band als gevolg. Gelukkig was er vrij vlakbij een werkplaats om een nieuwe binnenband erop te zetten waardoor we binnen een kwartier onze weg weer konden vervolgen.
Aangekomen bij de waterval kregen we een gids. Het was ongeveer driekwartier lopen alleen wisten we niet dat het naar beneden was in een modderige bende. Op onze slippers gingen we naar beneden. Beneden aangekomen hoorde ik Ruud alleen dingen dompelen over een déjà vue aan de beklimming van de Rinjani toen hij zijn slipper op de grond gooide. De waterval was mooi, maar niet bijzonder. Om de waterval te zien moesten we eerst van een steen vijf meter naar beneden springen. Na de waterval gezien te hebben vanuit het water voerde de stroming ons weer terug naar het beginpunt om onze weg weer naar boven te vervolgen.
Op de terugweg zijn we naar het uiterste puntje van het eiland gegaan om te genieten van een mooie zonsondergang met de Komodo eilanden op de achtergrond.

Het was tijd om terug te gaan naar Bali. Om kwart over 7 in de ochtend ging onze vlucht van Labuan Bajo naar Denpasar. Er gaan per dag meerdere vluchten en dat was te zien aangezien er maar 8 mensen in het vliegtuig zaten. Het was een mooie vlucht langs vele punten die we onderweg tijdens de boottrip ook gezien hebben. Aangekomen op Bali hebben we een über gepakt naar Ubud. Gelijk viel ons de drukte van Bali op in vergelijking met Lombok en Flores.
Ubud is een leuk stadje, maar ook hier heeft de commercialisering al flink aan de weg getimmerd. We besloten wederom een scooter te huren om naar de rijstvelden en naar de Monkey Forest te gaan. Samen met een Engels meisje reden we met ze vieren naar de rijstvelden toe. De rijstvelden zijn erg mooi, maar ook hier is het al volgepakt met toeristen. Terwijl wij beneden tussen de rijstvelden stonden zagen wij boven de Ieren en de Zuid-Afrikanen staan. We besloten met ze allen te lunchen en we spraken af om in de avond met ze allen te eten en wat te drinken. De volgende stop was het bezoeken van een soort van koffieproeverij. Ik wilde hier graag heen, want het ging niet om gewone koffie maar om naar horen en zeggen de beste koffie die er op de wereld is. Kopi Luwak is koffie van bonen die uitgepoept zijn door een soort van wezel. De wezels eten de koffiebonen en poepen deze vervolgens weer uit. De koffiebonen worden gevonden en gaan door een zorgvuldig was- en schilproces. Na het branden van de bonen blijft de meest exclusieve en een van de duurste koffies te wereld over. De koffie was zeker heerlijk en we kregen zelfs nog een van de babywezels die op onze armen kwamen lopen. De wezel vond Ruud erg aantrekkelijk gezien het feit dat de wezel op Ruud zijn arm begon te plassen!
Terug in Ubud hebben we een poging gedaan om naar de Monkey Forest te gaan. Helaas raakte Shannon en ik Ruud en het Engelse meisje kwijt. Ze waren doorgereden waar ze rechtsaf moesten en we konden ze helaas niet meer vinden. Terug in het hostel bleken hun wel naar binnen te zijn geweest en wij niet!
Over de avond kan ik kort en krachtig zijn. Wat hebben wij een leuke mensen ontmoet tijdens de boottrip want de avond was een groot succes!

Het was voor mij een kort bezoek aan Bali. Om zoveel mogelijk eruit te halen hadden we de dag ervoor een Balinese kookcursus geboekt. We werden om half 9 opgehaald. Gezien de avond ervoor waren wij beide alles behalve fit toen we begonnen met koken. Het begin van de ochtend is dan ook grotendeels aan ons voorbij gegaan. Ik heb er wel van genoten om te koken in een omgeving als dit en dan te leren hoe de Balinezen hun eten op een traditionele manier koken. Ruud kwam enigszins bij toen wij rond half 1 aan tafel zaten om te genieten van ons zelfgemaakte maaltijd!
Bij terugkomst in het hostel zijn we een rondje wezen lopen in de Monkey Forest voordat Ari, onze über chauffeur, ons zou op komen halen. Ons einddoel was Changgu met een tussenstop bij de Tanah Lot tempel. De watertempel Tanah Lot is de heiligste watertempel van Bali. Het is een mooie tempel om te zien en bijzonder eraan is dat de tempel alleen te bereiken is als het laagwater is. Helaas voor ons was het hoogwater en was de tempel alleen van een afstandje te bezichtigen. Ari zou bij de ingang op ons wachten, maar toen we hier waren was er geen Ari te zien. Aangezien onze spullen nog in zijn auto lagen en wij hem niet konden bereiken begonnen we ons een beetje zorgen te maken. Über als taxiservice is op Bali verboden en dat is ook overal te zien aan de plakkaten die overal hangen. Iedereen maakt er echter wel gebruik van aangezien het een goedkope en makkelijke manier is als vervoersmiddel op het eiland. Gelukkig kwam Ari na meer dan een uur opdraven en bracht hij ons, met onze spullen, naar het hostel in Canggu.
Het was mijn laatste avond en in Canggu woont toevallig een vriend van Ruud en mij. Niels is samen met zijn vriendin een jaar geleden naar Indonesië verhuisd om een boot te runnen en hiermee overal heen te varen met toeristen. Helaas voor hun is de boot een paar maanden geleden gezonken en wonen ze nu op Bali om op een andere manier aan geld te komen. Ruud en ik hadden met Niels afgesproken om bij hem een hapje en een bakkie te doen. Niels had een enorm mooi huis met meerdere bekenden en Nederlanders om zich heen. Het werd een gezellige en leuke avond, maar ook een latertje. Het wachten was om het gevecht van het jaar te bekijken tussen Badr Hari en Verhoeven, maar uiteindelijk begon het gevecht pas om half 7 in de ochtend.

Na een korte nacht kwam Ari mij om 11 uur weer halen om mij naar het vliegveld te brengen. Ruud bleef nog een paar dagen op Bali aangezien hij er iets korter was dan hij oorspronkelijk had gepland :) Voor mij was het tijd om verder te gaan naar het volgende land. Op naar Sri Lanka!