Nepal

Linksom of rechtsom, ik moest en zou deze reis naar Nepal. Dit was mijn kans om naar Nepal te gaan in het hoogseizoen waarin er (amper) geen regen valt, wanneer de lucht het helderst is en de temperatuur nog aangenaam is.
Het toerisme is de afgelopen twee jaar dramatisch achteruit gegaan in Nepal. De eerste reden was het sluiten van de beklimming van de Mount Everest na een lawine in 2014, maar de zwaarste dag in Nepal was op 25 april 2015. Een zware aardbeving van 7.8 op de schaal van Richter zorgt er in een korte tijd voor dat duizenden gebouwen instorten, er meer dan 8500 doden vielen en duizenden mensen dakloos werden. Landverschuivingen zorgen er voor dat hele dorpen werden verwoest en door een lawine werden er 18 bergbeklimmers gedood in de Everest Basecamp. Nog wekenlang is Nepal hierna opgeschrikt door naschokken. Veel van Nepal's meest beroemde toeristentrekpleisters werden beschadigd. Voor mij, en dat zou het voor iedereen moeten zijn, is dit juist een reden om wél naar Nepal te gaan om de mensen te helpen hun land weer op te bouwen!

De bus vanuit Varanasi vertrok om 22.00 uur en om 6.30 uur stonden we bij de grens tussen India en Nepal. De grensovergang ging soepel, maar het was vanaf daar nog wel een stukje richting de hoofdstad Kathmandu. De weg van de grens richting Kathmandu gaat over een hobbelige weg tot aan de hoofdweg van het land. Deze weg van Pokhara naar Kathmandu loopt langs een rivier en slingert verder door de bergen. Gelukkig voor mij werd ik tijdens mij lange busrit beloond met het kijken van Titanic in de bus. Uiteraard na gesynchroniseerd in het Hindu! Na 17 uur kwam ik in Kathmandu aan en ging ik samen met een Fransman naar het hostel toe in de wijk Thamel. Thamel staat bekend als het backpackers/reizigers district van de stad en hier zijn de meeste hotels/hostels/guesthouses, winkels en eetgelegenheden te vinden. Aangezien het ook in Nepal Diwali is zijn de Nepalezen op straat allemaal erg vrolijk! Een traditie is dat de mensen voor hun huis een heilig symbool schilderen met een soort van gekleurd verf. Kinderen gaan langs de huizen, zingen liedjes en krijgen hier dan geld voor. Al met al lijkt het dus wel een combinatie van Sint Maarten en kerst. Kinderen krijgen cadeau's, volwassenen geven elkaar cadeau's en de huizen en alles er om heen is versierd. De Nepalezen vieren ook hun oud en nieuw met Diwali.
Een van de redenen om naar dit hostel te gaan was omdat ikgehoord had van anderen en op internet had gelezen dat ze een goede rooftop hebben waar je gauw en snel andere backpackers kan ontmoeten. Dit was zeker waar, want in de avond zat ik gezellig met een groepje wat te eten en te drinken op de rooftop van het hostel.

Ik had besloten om een aantal dagen in Kathmandu te blijven. Ik vind Kathmandu een relaxte stad en het soort backpackers ligt mij ook wel. In de Lonely Planet vond ik een wandelroute die mij vanaf Thamel langs een aantal van de vele tempels in de stad zou brengen met als eindpunt Durbar Square. Voor sommige kan Kathmandu als druk en vies aanvoelen waar de wegen niet best zijn. Het klopt, en veel mensen dragen ook een mondkapje, maar vergeleken met India valt dit in mijn ogen wel mee. Het was druk op straat en de grootste reden hiervan was Diwali. Het was oud en nieuw (welke van de twee weet ik niet echt!). Mensen reden met auto's toeterend over straat, dansen op straat en vele liepen met Nepalese vlaggen rond. Ook in de winkelstraat was het druk, want iedereen doet nog zijn laatste inkopen, want op de laatste dag van Diwali staat het leven in Kathmandu stil en viert iedereen dit met zijn of haar familie. Na het zien van vele stoepa (boeddhisme) en tempels (hindoeïsme) kwam ik op Durbar Square aan. Hoewel het merendeel van de bevolking hindoeïstisch is gaan het boeddhisme en het hindoeïsme goed met elkaar door een deur. Nepal wordt gezien als de bakermat van het boeddhisme aangezien de Boeddha Siddharta Gautama 2500 jaar geleden in Nepal is geboren.
De schade van de aardbeving is in Kathmandu te zien, maar het is het beste te zien op Durbar Square. Durbar Squre, Durbar betekent paleis, is de plek waar de koning gekroond werd en van waaruit hij zijn rijk bestuurde. Op dit plein zijn vele tempels en paleizen te vinden. Deze oude gebouwen stammen voornamelijk uit de 17e en 18e eeuw en waren niet bestand tegen het natuurgeweld. Vele tempels zijn beschadigd of zelfs helemaal ingestort. Kasthamandap is een gebouw dat stamde uit de 12e eeuw, het heeft Kathmandu zijn naam gegeven, maar het gebouw is volledig verwoest. Ik heb rondgelopen, heb mij bewonderd en ben wat wezen drinken vanaf een dakterras om het plein, wat uit drie delen bestaat, van bovenaf te bekijken.
Terug in het hostel ben ik met een groep jongens gaan vieren dat het Diwali was. We hebben wat gedronken in het hostel en zijn later naar een paar leuke barretjes geweest.

Kathmandu moest ook een rustpunt voor mij zijn. De verleiding om de hele dag niks te doen was dan ook groot, maar toen de Poolse jongen uit mijn kamer vroeg of ik mee wilde met een groepje naar de Monkey Temple besloot ik toch mee te gaan. We waren met een leuk groepje, waaronder de Nederlander die ik hier had leren kennen, en we liepen in 45 minuten richting de Monkey Temple. Monkey Temple is de bijnaam van de tempel vanwege de vele apen die bij de tempel zijn te vinden. Swayambhunath staat op de Unesco werelderfgoedlijst en is een van de hoogtepunten van het bezoek aan Kathamandu. Bij de klim omhoog zie je overal de apen zitten en moet je voorzichtig zijn met je spullen. De apen kunnen brutaal zijn en zomaar spullen van mensen afpakken. Bijna bij de stoepa aangekomen liepen er ineens honderden apen naar beneden toe. Erg grappig om te zien! De stoepa is glimmend wit en heeft aan de bovenkant de geschilderde ogen van Boeddha die over de Kathmandu Valley heen kijken.
De rest van de dag was rustig. Aan het eind van de middag hebben we bij het hostel gezeten, daar wat gegeten, gedronken en gekletst.

Het was de avond ervoor geen latertje geworden. De reden hiervoor was simpel, want om 5 uur in de ochtend stond ik klaar om een taxi te pakken en naar het vliegveld te gaan. Ik moest om half 6 op het vliegveld zijn, omdat ik de Mount Everest Experience had geboekt bij Buddha Air. Ik vond dat aangezien ik in Nepal ben ik minimaal de Mount Everest moest hebben gezien! In mijn oorspronkelijke reisplan zou ik door China en Tibet gaan om van daaruit de Mount Everest te zien en naar Nepal te gaan. Ik heb lang getwijfeld om de rondvlucht te doen vanwege de prijs, maar ik werd zeker niet teleurgesteld! In tegendeel juist! Iedereen in het vliegtuig had een windowseat en kreeg de Himalaya eenmalig aan zijn kant van het vliegtuig te zien. We kregen ook een blaadje uitgedeeld met hierop de volgorde van de bergen, de namen, de vormen en de hoogte. Het was echt heel erg vet om vanuit het vliegtuig de hoogte gebergten, de Himalaya, met als hoogtepunt de Mount Everest te zien. Imposant is het om deze 8848 meter hoge berg in het echt te zien. Natuurlijk is er nog steeds afstand, maar de lucht was helder en het was duidelijk zichtbaar welke berg de Mount Everest was! Tot slot van rekening mocht elke passagier ook nog de cockpit in om te kijken naar het uitzicht van de cockpit over de Himalaya. Na een uurtje vliegen was de rondvlucht over en ben ik met een zeer tevreden gevoel weer terug gegaan naar mijn hostel.
Ik zat te twijfelen om in de middag nog wat te doen. De Nederlander ging verder naar de volgende plaats en ik was nog fit genoeg om nog wat meer te maken van de dag. Ik besloot een scooter te huren en proberen mij door het verkeersgeweld van Kathmandu te krijgen om in het plaatsje Bhaktapur te komen. Het links rijden in Kathmandu was geen probleem, maar het door elkaar heen rijden, constant toeteren en het ontbreken van stoplichten was in het begin wel even wennen. Toen ik hier eenmaal aan gewend was ging het redelijk van zelf en was ik redelijk snel in Bhaktapur wat 13 kilometer buiten Kathmandu ligt. Bhaktapur is een middeleeuwse stad die belangrijk was in de handel tussen India en Tibet ten tijde van de zijderoute. Tijdens de aardbeving zijn er jammer genoeg veel traditionele huizen verloren gegaan. Een jaar later liggen deze huizen er nog steeds verlaten bij. Er zijn gelukkig alleen een aantal tempels beschadigd geraakt door de aardbeving, maar deze gebeurtenis zou de aankomende jaren nog duidelijk zichtbaar blijven in de stad. Ook in Bhaktapur is een Durbar Square te vinden waar de meest belangrijke tempels te vinden zijn. De mooiste tempel in Bhaktapur was voor mij de Nyatapola Temple. Deze Hindu tempel heeft de aardbeving overleefd en zie je door zijn hoogte al van ver. Deze 30 meter hoge tempel is de hoogste van Nepal. Je komt de tempel binnen door over een trap met vijf verdiepingen te komen. Elke verdieping wordt bewaakt door stenen figuren die dienen als lijfwachten.

Het werd tijd om Kathmandu te verlaten en mijn reis in Nepal voort te zetten naar Pokhara. Er is een speciale service met toeristenbussen om de reis af te leggen tussen de twee populairste steden in Nepal. Ik dacht dat er maar een paar bussen zouden zijn, maar het waren er ongeveer een stuk of 35! Het is hoogseizoen in Nepal en dat is wel te merken. In de bus is zelfs WiFi te vinden, alleen was het niet nodig om zeven uur over deze rit te doen. We stopten onderweg drie keer wat totaal niet nodig was. Ik kwam in Pokhara samen met een Zwitser aan en we liepen samen naar het hostel toe. Aangezien ik in de omgeving van Pokhara een trek ga doen ben ik eerst mijn permit gaan regelen. Er zijn twee verschillende papieren die je nodig hebt om de Annapurna Conservation Area in te gaan. Het eerste is een toegangskaart voor het gebied en het andere is een TIMS kaart. Door de TIMS kaart weten ze welke trek je doet en van wanneer tot wanneer je weg bent zodat niemand vermist kan raken. In de avond ben ik wat met de Zwitser en anderen uit het hostel gaan eten.

Toen ik in Turkije was en daar ben wezen paragliden zeiden ze dat de beste plek om te paragliden in de wereld in Pokhara is. Ik heb geprobeerd om te gaan paragliden maar het zat mij niet mee. Precies op de dag dat ik dit wilde gaan doen hadden ze het luchtruim gesloten vanwege het bezoek van de minister-president van India!
In de middag begon voor mij een van de vele hoogtepunten van mijn bezoek aan Nepal. Nepal is het land waar de Boeddha is geboren en van waaruit het boeddhisme verder is verspreid over de wereld. Volgens het verhaal werd Siddhartha Gautama, dit is de naam die hij had voordat hij Boeddha werd, geboren in Lumbini en kon hij bij zijn geboorte al staan en praten. De laatste maanden ben ik mij meer gaan interesseren in het boeddhisme en daarom leek het mij leuk om een driedaagse cursus hier in te doen. Ik ben hier op vrijdagmiddag mee begonnen en de cursus eindigde op zondagavond. Er was een vast en duidelijk programma. In de ochtend begonnen we met yoga, na het ontbijt gingen we mediteren en na de lunch hadden we een leer over het boeddhisme met hieraan gekoppeld een discussie over bepaalde onderwerpen. In de avond eindigde we weer met yoga en een meditatiesessie. Drie dagen lijken op zo'n manier lang, maar het is zo voorbij gevlogen. We hadden een leuke en redelijk jonge groep met opvallend veel mannen. In de groep van 12 zaten vele verschillende nationaliteiten zoals Canadezen, Zwitsers, Duitsers, een Fransman, een Nepalees en een Israëliër. In de drie dagen en dan ook met name tijdens de meditatiesessies heb je veel tijd om na te denken over vele dingen en hier heb ik dan ook goed gebruik van gemaakt. Na drie dagen was mijn kijk op het boeddhisme, het mediteren en op yoga veranderd en hoop ik hier in de toekomst ook iets meer mee te kunnen doen.

Mijn tweede hoogtepunt van Nepal is de trekking. Je hebt in Nepal vele goede gebieden om te trekken. Denk hierbij aan een trek van 14 dagen naar de basecamp van Mount Everest of een trek van 17 dagen in het gebied rond de Annapurna. Zoveel dagen leek mij echt heel veel dus besloot ik het bij de Poonhill trek te houden die vijf dagen duurt, maar die je ook in vier dagen kan doen. Maandagmorgen vertrok ik om 11 uur met een kleine tas richting de bergen. Ik had besloten om de trek alleen te doen. Geen georganiseerde trip, geen gids en geen drager. Ik had een klein tasje ingepakt en mijn grote tas in een hotel in Pokhara achtergelaten. Na twee uurtjes in de lokale bus kwam ik in Naya Pul aan. Ik starte mijn hike vanuit Naya Pul en de eerste stop zou zijn in Uleri. Na 3,5 uur kwam ik in Uleri aan. Ik had redelijk snel gelopen, maar het gaat hier ook redelijk simpel en op het laatste uurtje na was het redelijk vlak. Hiken in Nepal is totaal anders dan de keren dat ik bijvoorbeeld in Tadzjikistan ben wezen hiken. Het verschil is dat er duidelijke paden zijn en sommige paden zijn zelfs speciaal aangelegd om te hiken. In elk dorp wat je tegenkomt zijn restaurants en guesthouses te vinden dus problemen om een slaapplaats te vinden zijn er niet. In Urili vond ik dus al gauw een guesthouse. De meeste mensen zijn met een gids of een drager. De dragers dragen echt niet normaal veel spullen. Sommige lopen de bergen op met wel drie backpacks wat ongeveer een kilo of 50 moet zijn! In het guesthouse kwam ik een Italiaan tegen. Hij deed een trek van 10 dagen naar de basecamp van de Annapurna, maar de eerste dagen zijn hetzelfde dus besloten we de volgende dag samen te gaan lopen.

Het was niet een lang stuk lopen naar Ghorepani dus besloten we in de ochtend rustig aan te doen. We gingen om 10 uur weg en hebben rustig richting Ghorepani gelopen. Het was een mooie hike door nog voornamelijk de bossen. We gingen rustig aan omhoog en toen we in Ghorepani aankwamen om 2 uur zaten we op 2900 meter. Overdag is de temperatuur goed te doen, maar in de nacht ligt de temperatuur net iets onder het vriespunt. Je merkt uiteraard ook dat naarmate je hoger komt het ook een stuk kouder wordt. Het uitzicht vanaf ons guesthouse in Ghorepani was echt niet normaal mooi! We keken uit op de Annapurna South (7219 meter hoog) en op de Dhaulagiri (8167 meter hoog) en het was helder zonder wolken. Deze omgeving is zo mooi en inspirerend! Je kan niet niet geïmponeerd zijn door zoveel schoonheid om je heen!

De derde dag gingen we vroeg op. Om vijf uur in de ochtend liepen wij omhoog richting Poonhill (3210 meter hoog) om de zonsopgang te bekijken. Wij waren zeker niet de enige, maar we waren wel bijna als eerste boven. In 35 minuten liepen we omhoog en toen was het wachten tot de zon zou op komen. Ik had besloten om mijn winterjas niet mee te nemen voor de trek voor alleen deze uurtjes dat het echt koud zou zijn. Het was koud, ik denk ongeveer -3 graden Celsius, en in een trui en een t-shirt eronder was het even afzien. Het was maar twee uurtjes en het wachten op de zonsopgang was het zeker waard. Het is mooi om de zon te zien opkomen en de toppen van de bergen als eerste verlichten.
Eenmaal weer terug in het guesthouse zijn we ons eerst wezen opwarmen. De kosten voor de guesthouses zijn absurd laag. Ik betaalde in Ghorepani 1,50 dollar per nacht, maar dan verwachten ze wel dat je in het guesthouse eet in de avond en ontbijt in de ochtend. De kosten voor het eten ligt iets hoger en naarmate je hoger in de bergen kom stijgen deze kosten.
Het plan was om verder te lopen richting Tadepani. Het was een mooie hike en vooral het uitzicht over de bergen op het hoogste punt was fantastisch! Het was een pittige dag uiteindelijk met een stijle klim op het eind van de hike. Tadepani is een kleine dorpje dus het was even zoeken naar een guesthouse. In de avond nam ik afscheid van de Italiaan.

Mijn Italiaanse hikemaat vervolgde zijn weg verder richting de basecamp, maar mijn weg zou via Ghandruk naar Kimchi leiden. Vanaf Kimchi zou ik de bus pakken om naar Pokhara te gaan. Ik vertrok om 7 uur en even voor half 11 was ik in Kimchi. Ik was precies op tijd voor de bus die om half 11 vertrok. Ik kreeg het idee dat ik in de middag nog wel kon proberen om te gaan paragliden. Het bleef bij een idee want het duurde echt lang voordat de bus überhaupt terug was in Naya Pul. Het duurde ook nog een halfuur om alleen door de enige straat van Naya Pul door te komen vanwege de drukte in de straat. Er staan paard en wagen, vrachtwagens en voertuigen zo gek als je het niet kan verzinnen en niemand wilt elkaar er langs laten. Na 4,5 uur kwam ik in Pokhara terug. Ik heb een hotelkamer voor mijzelf genomen en ben bijgekomen van mijn hike. Een ding was mij wel duidelijk na de hike: 17 dagen mag misschien lang zijn, maar dit is absoluut te doen als je aan het hiken bent in Nepal. Er zit niets anders op dan nogmaals terug te komen naar deze mooie en bijzondere plek.

Mijn laatste dag in Nepal zou meteen de start zijn van een lange reis door Azië. Stap 1 van de vijf zou mij weer terug brengen van Pokhara via de toeristenbus in Kathmandu. Na wederom drie stops, maar geen WiFi in de bus, kwam ik rond 5 uur weer aan in Kathmandu. Ik heb mij spullen voor een moment gedropt in het hostel waar ik hiervoor verbleef en ben in Thamel nog wat laatste dingen wezen shoppen. Ruim op tijd ben ik naar het vliegveld gegaan om het vliegtuig te pakken naar Kuala Lumpur (stap 2).
Al met al kan ik zeggen dat Nepal een land is wat mij gebracht heeft wat ik er van verwacht had of misschien zelfs wel meer. Ik heb twee weken gereisd in Nepal, maar je kan hier makkelijk twee maanden rond brengen met alle mogelijkheden en activiteiten die er zijn. De schoonheid van de natuur, de boeddhistische en hindoeïstische geschiedenis en de vele sportieve activiteiten zoals hiken en ook raften en paragliden. Voor mij komt Nepal stipt op nummer 2 binnen van landen die ik nog heel graag nog een keer wil bezoeken om nog meer van dit fantastische land te zien!
Maar nu op naar het laatste land in Zuidoost-Azië waar ik nog nooit geweest ben: Laos!