Extra week Turkije?!?!

Dat het leven van een backpacker en iemand die alleen reist niet altijd over rozen gaat bleek wel weer. Het lijkt allemaal erg mooi wat ik schrijf en eigenlijk ging het tot het vorige verslag ook allemaal erg goed. In de voorbereiding ging alles perfect en niks verkeerd en in de eerste 3,5 week had ik ook totaal geen tegenvallers. De planning die ik van te voren had gemaakt liep gesmeerd.
Het lijkt de goden verzoeken, want op de weg naar het vliegveld van Ankara ben ik mijn paspoort verloren!! Ik heb mijn paspoort in mijn zak gedaan en die zat er niet meer in toen ik de bus uit ging. Ik kwam hier achter toen ik in de rij stond om mijn bagage af te geven… Ik heb verschillende bussen doorzocht, maar mijn paspoort was nergens te vinden. De taalbarrière was ook lastig, maar met Google translate wisten ze in ieder geval wat ik bedoelde. Nadat ik bij de politie was geweest op het vliegveld en dit ook niks opleverde, heb ik de hoop opgegeven… Ik had mijn vliegtuig naar Georgië gemist en had geen paspoort meer! Het was even klote, maar er zat niks anders op dan naar de Nederlandse ambassade te gaan. Gelukkig was ik in de hoofdstad en niet in elke andere willekeurige stad in Turkije. Het was even moeizaam om bij de ambassade iemand te spreken vanwege de aangescherpte veiligheidseisen, maar gelukkig sprak ik een Nederlands iemand die bij de ambassade werkt. Ik moest de volgende dag om 09.00 uur terug keren om een nieuw paspoort aan te vragen en met spoed zou het een week duren voordat ik een nieuw paspoort zou hebben.
Er zat niks anders op dan een extra week in Turkije blijven. Nadat ik bij de politie ben geweest ben ik terug gegaan naar het hostel en besloot ik maar iets goeds ervan te maken en ben ik nieuwe plannen gaan maken voor de extra week in Turkije. Een week in Ankara was absoluut geen optie en gelukkig had ik gemerkt dat er nog zoveel moois in Turkije te beleven is.
Ik ben de rest van de middag en avond bezig geweest met het plannen van de extra week Turkije en met de andere zaken die ik moest regelen nu ik geen paspoort meer heb. Ik heb contact opgenomen met mijn reisverzekering en gelukkig had ik voordat ik weg ging een goede verzekering afgesloten. Het ergste van het verliezen van mijn paspoort is niet het paspoort zelf, maar meer de visa die er in zitten die ik al geregeld had. Het plan wordt hierdoor iets gewijzigd. Azerbeidzjan sla ik over en ik ben nu van plan om naar Armenië te gaan, omdat Armenië visumvrij is. Ik ga vliegen vanuit Armenië naar Iran, omdat ik dan een visa on arrival kan krijgen en ik dus niet opnieuw een visum voor Iran aan hoef te vragen. In Teheran ga ik een nieuw visum voor China aanvragen en hopelijk komt het ook goed met mijn uitnodigingsbrief voor Oezbekistan die ik nou ook opnieuw aan moet vragen! Al met al is het een kwestie van regelen voordat alles weer goed is en is het enige dat ik een vertraging op loop van ongeveer twee weken. Maar wat is nou twee weken op 6 maanden?!

Nadat ik mijn paspoort in de morgen had aangevraagd ben ik met mijn spullen naar het busstation gegaan en heb ik een ticket gekocht naar Denizli. Denizli ligt in het zuidoosten van Turkije. Na een busrit van 7 uur kwam ik aan in Denizli en heb ik een dolmush (een klein busje die overal stopt om mensen op een korte afstand te vervoeren) gepakt die mijn naar mijn eindelijke bestemming Pamukkale bracht.
Pamukkale staat bekend om zijn witte bergen. Pamukkale betekent “kasteel van katoen” en de bergen zien er uit als een kasteel van katoen of een bevroren waterval. Deze witte bergen zijn ontstaan, omdat het water langs de bergen naar beneden liep en het door de temperatuur kalk achter liet. Door de jaren heen zijn hierdoor kalk terrassen ontstaan. Aangezien ik in de avond aan kwam was er voor mij weinig te zien, maar gelukkig bleef ik twee nachten en had ik de dag erna de hele dag om alles te bekijken. In de avond was er weinig activiteit in het dorpje. Het was zo goed als uitgestorven dus ben ik na een paar drankjes in mijn eentje maar naar bed gegaan.

De volgende dag ben ik van hotel gewisseld. Er zijn hier geen hostels en de prijzen zijn mij even te duur. De temperatuur in Pamukkale werd ook steeds hoger en het was geen temperatuur om de berg te gaan beklimmen. Na even bij het zwembad te hebben gelegen werd het hier ook te warm. Ik denk dat het kwik met gemak boven de 40 graden uit kwam. In de namiddag ben ik dan toch de witte kalkbergen van Pamukkale gaan bekijken en beklimmen. De bergen zelf zien er van een afstand machtig uit en dichterbij gekomen is het een apart gezicht om dit te zien. Doordat het tegenwoordig een toeristische attractie is, die onder toezicht staat van UNESCO werelderfgoed, mag je er al mens over heen lopen, maar alleen op je blote voeten om het gesteente zo min mogelijk te beschadigen. Het ziet er allemaal mooi uit, maar de baden die je op de weg naar boven ziet zijn een doorn in het oog. Deze baden zijn duidelijk door de mens aangelegd voor de toeristen die naar boven komen, zodat ze in dit water kunnen baden.
Al met al vallen de bergen van Pamukkale een beetje tegen doordat het minder ‘echt’ meer is dan de natuur het ooit zelf heeft gemaakt. Een hoogtepunt van de beklimming is echter de stad Hiërapolis uit de oudheid. Van deze stad, die vlakbij het thermale water is gebouwd, zijn nog vele resten te vinden, waaronder het grote amfitheater. Vanaf dit amfitheater kijk je neer op de witte bergen, de omgeving met in de verte de stad Denizli.
Al met al was het bezoek aan Pamukkale mooi, maar heeft het niet hetgeen gebracht waarvan ik had gehoopt het te vinden. Ik was op zoek naar dezelfde foto’s die ik op internet zag, maar die heb ik helaas niet kunnen vinden. In de avond heb ik bij het hotel nog een tijdje met de Turkse eigenaar gezeten en gepraat over de situatie in Turkije. Hij merkt ook dat het in zijn hotel minder loopt en dat er bijna tot geen toeristen uit het buitenland meer zijn. De toeristen die er komen zijn meestal Turkse backpackers en families.

Vroeg in de ochtend heb ik de dolmush terug gepakt naar Denizli, om vanuit hier de bus naar Fetiye te nemen. Vlakbij Fetiye ligt Öldüniz en hier had ik afgesproken met Shirley. Shirley is hier een halfjaar aan het werk en ik kon gelukkig bij haar en haar moeder in het appartement slapen, zodat mij dit weer wat kosten zou schelen. In Öldüniz waren gelukkig nog wel buitenlandse toeristen te zien, maar ook hier is het aantal een stuk minder dan het vorig jaar was rondom deze tijd. Öldüniz staat bekend om zijn stranden, de Blue Lagoon én het paragliden. De temperatuur liet zich hier aan de Middellandse Zee inmiddels ook gelden en na anderhalf uur op het strand was het eigenlijk al niet meer uit te houden. Het leuke aan Öldüniz is de relaxte levenswijze die er hangt. In mijn beleving, en met mij vele andere Nederlanders, staat de Middellandse Zee in Turkije vooral bekend om de vele all inclusive resorts en de vervelende Turkse verkopers die je het liefst naar binnen willen scheuren om iets aan je te verkopen. Niks van dit alles is te vinden in deze omgeving aan de Middellandse Zee. Er heerst een soort hippiecultuur met daar tussen de toeristen.
In de avond Turks gegeten en naar een bar geweest waar het zowaar Salsa avond was.

Als je in Öldüniz bent, dan moet je wezen paragliden. Doordat Shirley bij het paragliden werkte kon ik in de middag met een van de betere instructeurs mee om met een parachute naar beneden te springen. Ik was al iets eerder de berg Babadag op gegaan met het busje, om eerst koffie te drinken en te genieten van het fantastische uitzicht wat je hebt vanaf 1700 meter hoogte.
Toen ik aan de beurt was om met de tandemvlucht naar beneden te gaan bleek de wind niet gunstig op 1700 meter hoogte. De wind op het hoogste vertrekpunt, op 1969 meter was beter. Nadat ik vast zat en er een gunstige wind was moesten we rennen en waren we in de lucht voordat ik er erg in had. De vlucht ging eerst naar 3000 meter hoogte en van hieruit gingen we rustig aan weer omlaag. Na ongeveer 45 minuten landde we weer bij het strand. Wat een ervaring en wat is het mooi om zo boven en tussen de bergen te vliegen, om de Blue Lagoon van boven te zien en om boven zee te vliegen. Wederom een ervaring die te moeilijk is om te omschrijven!
Nadat ik de Blue Lagoon van boven had gezien was het in de middag tijd om het te bekijken vanaf het water. Je zou kunnen lopen naar de Blue Lagoon over het strand in een halfuurtje, maar een andere optie was om met een peddelboard over de zee naar de Blue Lagoon te peddelen. Op de zee was het te moeilijk om te kunnen blijven staan op het board door de golven, maar in de Lagoon waar geen golven meer zijn was het goed te doen. Helaas voor mij zag ik hier geen schildpadden, maar de omgeving is fantastisch om doorheen te peddelen. Hoewel ik toch moet zeggen dat het uitzicht vanuit de lucht nog veel mooier was vanwege de kleuren van het water die je goed vanaf boven kunt zien!
In de avond ben ik met Shirley en haar moeder wezen eten in Fetiye bij de vismarkt. Het concept is hier echt mooi. In het midden is een vismarkt waarbij je uit kan kiezen welke vis(sen) je wilt hebben en dan kies je uit bij welk van de omliggende restaurants je wilt eten. De vis wordt schoongemaakt en hier heen gebracht om de vis te bereiden naar jou eigen keuze. Je kiest in de tussentijd je bijgerechten erbij uit en je drinkt een glas wijn of raki. Het gevolg was een gezellige en een zeer geslaagde avond.

Op mijn laatste dag in Öldüniz besloot ik een boottocht over de rivier bij de plaats Dalyan te gaan maken. Het was een heerlijke rustige dag. Er zaten niet teveel mensen in de boot en het weer was gelukkig niet zo warm als de dagen hiervoor. Vlakbij Dalyan zijn er rotsgraven te zien in de rotsen die langs de rivier liggen, maar de topattractie van deze regio zijn de schildpadden die hier in de wateren zwemmen en de stranden gebruiken als legstranden voor hun eieren. De eerste schildpad die wij zagen was er eentje die, terwijl er meerdere boten lagen, gelokt werd door het gooien van voedsel. Tot mijn verbazing bleek het echt een grote schildpad te zijn en niet van die kleintjes. Hierna voeren we richting de kust en voordat we naar het strand zouden gaan gingen we eerst vissen op de vele krabben die hier zijn. Met een lijn met daaraan een stukje kip ving iedereen krabben behalve wij. Wij hadden als eerste wel bijna een schildpad aan onze lijn die weer op zoek zijn naar de krabben. Even later zwommen er zelfs drie schildpadden voor onze neus! Echt een mooi gezicht en gelukkig werden er ook nog genoeg krabben gevangen. Na het strand en de lunch gingen we als laatste een modderbad nemen. Het was grappig en schijnt goed voor je lichaam te zijn! Het is en blijft toch wel een raar gezicht om iedereen zich te zien insmeren met modder.
In de avond was het rustig en heb ik mijn plannen gemaakt voor de aankomende dagen voordat ik weer terug moet naar Ankara om mijn paspoort op te halen.

Vroeg in de morgen werd ik afgezet op het busstation van Fetiye en heb ik de bus gepakt naar Kaş. Kaş is een klein dorpje aan de Middellandse Zee met een haven en is populair bij toeristen. Een van de vele activiteiten die je hier kan doen is duiken in de Middellandse Zee. De weg van Fetiye naar Kaş was erg mooi. Je gaat over de Lycian Way langs de kust en onderweg kom je wat leuke kleine dorpjes tegen en mooie stranden.
Aangekomen in Kaş had ik weer een dorm in een hostel gevonden, waar ook bijna geen toeristen zijn, en heb ik een scooter gehuurd om de omgeving te bekijken. Ik ben dezelfde weg langs gegaan als waar vandaan ik met de bus kwam om zo ook te kunnen stoppen op de plekken waar ik zelfde wilde stoppen.
Deze regio van Turkije staat bekend onder de naam Lycië. Deze regio is al bewoond sinds de oudheid door de Lyciërs en is later tijdens de Romeinse tijd verder gegaan als de Romeinse provincie Lycia. Overal in deze regio vind je nog oude restanten van deze periode. Op de scooter ben ik eerst langs een paar mooie stranden gegaan, maar mijn einddoel was 40 kilometer verder in het plaatsje Patara. Hier vind je nog echt de resten van de oude stad zoals het theater en de resten van de hoofdstraat uit de oudheid. Het mooie hier aan dit gebied is dat de oude stad aan het strand ligt en je het daarom goed kan combineren. Dit strand is breed en lang en is alleen overdag beschikbaar voor mensen om er van het zandstrand en de zee te genieten. In de avond en in de nacht is er ruimte voor de schildpadden om het strand te gebruiken als legstrand. Patara staat ook bekend als de geboorteplaats van de heilige Sint Nicolaas die geboren werd o p6 december. Bij ons in Nederland staat deze heilige ook wel bekend vanwege het feest wat wij op 5 december vieren. (Zwarte) Pieten heb ik hier in Patara niet gezien!
Op de terugweg heb ik boven op de berg de zonsondergang gezien en leek het mij een goed idee om via de bergen terug te gaan richting Kaş. Het idee was leuk om langs al die kleine dorpjes te gaan, maar in de avond wordt het hier erg snel donker. Ik ben dus met de scooter langs die bergdorpjes, haardspeldbochten omhoog en omlaag en zonder lantaarnpalen richting Kaş gegaan. Het was een uitdaging, maar ik was toch wel blij toen ik eenmaal beneden was!
Toen ik na het eten terug was in het hostel bleek het Franse stel die ik ontmoet had ook in het hostel te zitten. We hebben het nog weer even over onze plannen gehad, die toch ongeveer hetzelfde zijn, alleen hebben zij iets meer tijd. Misschien dat ik ze ergens onderweg nog een keer tegen ga komen.

De tweede dag in Kaş zou ook meteen mijn laatste zijn. Ik had een mail gekregen van het ministerie van Buitenlandse Zaken dat mijn paspoort klaar lag in Ankara. Ik zou deze dag in Kaş blijven en dan in de avond de nachtbus naar Ankara nemen.
In Kaş ben ik deze dag wezen duiken. Aangezien ik mijn PADI nog niet heb, mag ik alleen maar een discover scuba diving doen. In Azië waar ik twee keer heb gedoken betekent dit dat je dan zelfstandig met een instructeur in de buurt naar ongeveer 12 meter diep gaat. In Turkije zijn de regels iets anders, want hierbij helpt de instructeur je en mag je maar tot 6 meter diepte. Kaş is dé duikspot van Turkije aan de Middellandse Zee en de duik was niet verkeerd. Het water was helder en ik heb veel vissen gezien, maar het blijft toch anders dan in Azië. Eigenlijk mag je dit ook niet vergelijken met Azië. Ik weet wel weer heel zeker dat ik hierdoor mijn PADI ga halen als ik in Indonesië ben in november.
In de middag heb ik heerlijk op het strand gelegen en om 20.30 uur vertrok mijn bus naar Ankara. In iets meer dan 11 uur was ik in Ankara en ben ik weer naar hetzelfde hostel gegaan. Er was weinig veranderd in dit het hostel, want er was nog steeds bijna niemand.
Ik heb de taxi gepakt en een uur later had ik weer een splinternieuw Nederlands paspoort! Ik heb de rest van de dag een beetje rondjes gelopen en een heleboel dingen geregeld voor de aankomende weken. Hoe ga ik aan een Iranees visum komen? Wat is mijn planning in Georgië en Armenië? En waar ga ik een nieuwe Chinees visum aanvragen?
Je merkt aan Ankara, nu ik hier voor de tweede keer ben, dat de sfeer alweer anders is. De metro is niet meer gratis en alle spullen die op het Kizilay plein stonden voor de demonstraties zijn weg. Ankara is dus ook gewoon weer de stad geworden die het normaal gesproken ook is.
In de avond kwam er toch een kamergenoot en dat was toevallig een Chinese jongen. We zijn op straat in Ankara kokoreҫ wezen eten. Dit broodje had ik de week ervoor ook al gegeten en smaakte erg lekker. Aangezien ik toen niet wist wat het was heb ik het even op internet opgezocht. Het is een grillgerecht van de ingewanden van een geit of een lam. De lever, het hart, de nieren en de longen zitten erin verwerkt en worden dan in kleine stukjes gehakt en er worden kruiden bij gedaan. Dit alles eet je dan op een broodje en smaakt dus erg goed! Wat betreft het eten hier in Turkije kan ik verder niks dan lovend zijn. Het streetfood speelt een grote rol en dan voornamelijk de broodjes döner en de Turkse pizza’s. Meestal drinken de mensen er dan ayran bij. Dit is een soort yoghurt met water en een beetje zout. Verder heb ik op straat ook de midye dolma gegeten. Dit zijn mosselen die gevuld zijn met rust en kruiden.
En als je niet op straat wilt eten kan je in een restaurant altijd manti of Lentil soup bestellen. Lentil soup is lizensoep en wordt overal gegeten en manti is Turkse ravioli met daarin lamsvlees. Kortom, het eten hier was erg goed en dat merk ik denk ik ook wel weer een beetje aan mijn lichaam… Hoewel het ook wel mee viel toen ik van de week een keer op de weegschaal stond!

Ik zit nu op het vliegveld in Ankara en ben nu echt onderweg naar Georgië. Ik vlieg straks eerst naar Istanbul, om van daaruit het vliegtuig naar Tbilisi te pakken.
Al met al heb ik in deze extra week in Turkije niet stil gezeten en heb ik enorm genoten van alles wat het land te bieden heeft. Het jammere aan alles is dat de toeristen het af laten weten en er daarom ook weinig aanspraak was op sommige momenten. Ik ben benieuwd wat Georgië en Armenië bij te bieden hebben de aankomende week!