De zijderoute: de voorbereidingen

De zijderoute: de voorbereidingen

Begin april besloot ik de knoop door te hakken en een halfjaar op reis te gaan. Het doel is om de Zijderoute te gaan volgen. Veel mensen kijken mij aan als ik zeg dat ik deze route ga volgen en vragen zich af wat dit precies in houdt.
De zijderoute is een oude handelsroute tussen Europa en China. Deze route, die vele verschillende routes waren en niet één vaste route, werd door handelaren gebruikt om ‘nieuwe’ producten van China naar Europa en visa versa te brengen. Tot aan de late middeleeuwen (ongeveer tot de 15e eeuw) waren deze routes eeuwenlang de belangrijkste routes voor de handelaren. De route is vernoemd naar de handel in zijde, een bijzonder kostbaar handelswaar, maar zijde was niet het enige handelswaar. Nieuwe vruchten, specerijen, paarden, de boekdrukkunst en papier waren onder anderen producten die van het ene continent naar het andere continent vervoerd werden. Toen de zeevaart zijn intrede deed verloor de zijderoute zijn functie en werd de route minder gebruikt.

Om de zijderoute te gaan volgen is de voorbereiding het belangrijkste deel van de reis. De zijderoute is geen vaste route en het is niet zoals bijvoorbeeld de Trans-Siberië expres een vaste treinroute. Het was een kwestie van goed plannen, veel forums bezoeken en kijken wat de beste en mooiste route is om te gaan volgen.
Mijn route gaat uiteindelijk, en dat is onder voorbehoud, langs Wenen (Oostenrijk), Bratislava (Slowakije), Budapest (Hongarije), Belgrado (Servië), Boekarest (Roemenië), Veliko Tarnovo (Bulgarije) naar Turkije toe. In Istanbul begint dan de echte start van het volgen van de zijderoute. Via Ankara en Cappadocië moet ik helaas een stukje vliegen. Het stuk langs de grens met Syrië heeft vanwege de oorlog met IS en de onrust met de Koerden een niet-reizen advies gekregen van het ministerie van Buitenlandse zaken. Ik vlieg naar Georgië en vervolg vanaf hier mijn route. Ik ga daarna door naar Azerbeidzjan, Iran, Turkmenistan, Oezbekistan, Kazachstan en Kirgizië om in China aan te komen. Wat ik hierna ga doen is tot op dit moment nog onduidelijk.
Het belangrijkste was om eerst een halfjaar vrij te krijgen van mijn werk. Ik heb begin april mijn onbetaald verlof aangevraagd en binnen anderhalve week was alles al rond op mijn werk! Ik kan een halfjaar weg blijven en na de kerstvakantie, op 9 januari, begin ik weer met werken. Nadat ik de route ongeveer had vastgesteld was het belangrijk om voor de landen waar ik heen ga een visum aan te vragen.
Een visum Turkije was simpel. Een E-visum kan je gewoon via internet aanvragen. De eerste uitdaging die ik aangegaan ben was het aanvragen van het visum van Azerbeidzjan. Ik ben richting Den Haag gegaan en heb mijn aanvraag ingediend. De aanvraag werd, nadat ik een vliegticket richting Georgië had geboekt, goedgekeurd en een week later kon ik mijn paspoort met visum erin weer ophalen bij de ambassade.
Mijn bezoek aan de ambassade van Iran was echter een groter avontuur. Ik ging op vrijdagmiddag uit mijn werk naar de ambassade toe. Aangezien het bij de ambassade van Azerbeidzjan niet zo druk was had ik in mijn hoofd dat dit bij de ambassade van Iran hetzelfde zou zijn. Fout gedacht, want toen ik om 15.00 uur bij de ambassade aankwam was de wachtruimte vol en was er een verwachte wachttijd van 4750 seconden! Er stonden 50 wachtende mensen voor mij! Aangezien de ambassade van 14.00 uur tot 16.00 uur open zou zijn begon ik hem al te knijpen en hoopte ik dat ik geholpen zou worden. Om 16.30 uur was het eindelijk mijn beurt en was het aanvragen van het visum zo gepiept. De vrouw achter de balie zou mijn paspoort aangetekend naar huis sturen. Het zou drie weken duren, maar een week later was mijn paspoort voorzien van het visum voor Iran weer teruggestuurd.
Als allerlaatste moest het visum voor China nog aangevraagd worden en een uitnodigingsbrief (letter of invitation) voor Oezbekistan aangevraagd worden. Het visum van China besloot ik vorige week aan te vragen via een visumbureau. Dit was goedkoper dan zelf naar Den Haag te gaan of het opsturen via de ambassade van China. Na een 9 pagina lang reisplan in het Engels toe te hebben gevoegd werd mijn aanvraag goedgekeurd en als het goed is komt mijn paspoort vandaag weer terug!
Al met al veel voorbereidingen voor de visa en dan heb ik het nog niet over het boeken van hostels, treintickets, kopen van alle benodigde spullen zoals medicijnen en allemaal van dat soort dingen.
Maar ik ben er klaar voor! Nog drie dagen werken en dan vertrek ik aankomende zaterdag om 10.21 uur vanaf station Schagen aan mijn grote avontuur. Stop 1 is een korte stop in Keulen voor ongeveer 6 uur. Om 21.21 uur vertrekt mijn nachttrein naar bestemming nummer 2: Wenen! Ik heb er zin in!