De laatste bestemming: de Filipijnen

Al vrij vroeg tijdens mijn reis stond vast wat mijn laatste bestemming zou worden. Vijf jaar eerder ben ik in de Filipijnen geweest en dit is een land waar ik graag nog vaker heen zou willen gaan. Mijn laatste bestemming, om het land te bekijken, om op het strand te liggen en om te duiken werd dus de Filipijnen!
De Filipijnen is een voormalig kolonie van Spanje en deze invloeden zijn nog steeds terug te zien in het land. Filipijnen is een katholiek land met heel veel kerken, het ‘lokale’ biermerk is San Miguel en ook in het eten zijn de invloeden zichtbaar. Na het einde van de Spaanse overheersing nam de Verenigde Staten echter het stokje over en zou het nog tot 1946 duren voordat de Filipijnen onafhankelijk zouden zijn. De laatste jaren is de Filipijnen vanwege meerdere redenen in het nieuws geweest. Ten eerste vanwege de tyfoon Haiyan die in 2013 over de Filipijnen heen raasde en een spoor van vernieling achterliet. Verder vinden er in het zuiden van de Filipijnen veelvuldig ontvoeringen plaats en komt de nieuwe president Duterte veel in het wereldnieuws vanwege zijn controversionele uitspraken en zijn anti-drugs beleid.

Op kerstavond pakte ik vanuit Colombo het vliegtuig naar Kuala Lumpur. Op 1e kerstdag had ik nog twee vluchten op de planning staan. Eerst vloog ik in 3,5 uur naar Manila. Het cabinepersoneel van AirAsia was duidelijk in de kerststemming, want tijdens de vlucht werd er een heuse kerstquiz gespeeld! In Manila had ik met Angela afgesproken die ik al kon uit Nederland. Angela zou haar reis van drie maanden beginnen in de Filipijnen en ik zou mijn reis eindigen in de Filipijnen, dus besloten we deze kleine twee weken samen te reizen. Mijn laatste vlucht van de dag ging van Manila naar Cebu-City toe. De planning was perfect, want laat in de avond zou er een tyfoon aankomen vlakbij Manila en op een kleine beetje vertraging na hadden wij hier gelukkig geen last van.

Het is alsof ik aan alles merk dat het einde van mijn reis in zicht aan het komen is. Net voor mijn vlucht naar de Filipijnen ging namelijk de rits van mijn backpack kapot. Als tussenoplossing heb ik mijn tas laten insealen waardoor mijn tas met al zijn inhoud gelukkig goed aan is gekomen op Cebu. Via via kwam ik er gelukkig achter dat er in Cebu-City een straat is waar er vele mannetjes zijn die tassen, schoenen en vele andere dingen in elkaar zetten. Ik heb de taxi hier heen genomen en binnen vijf minuten zat er een nieuwe rits in mijn tas en kon ik gelukkig de laatste twee weken door met mijn tas!
We besloten aan het eind van de ochtend meteen Cebu-City te verlaten. De metropool Cebu is na Manila de grootste van het land. Dat gezegd lijkt het mij duidelijk waarom wij zo snel mogelijk Cebu-City wilde verlaten. We namen de bus richting Moalboal. In Moalboal sliepen we op een leuke camping van een Duitse eigenaar. De meeste toeristen blijven echter niet in het plaatsje Moalboal zelf, maar in de buurt van Panagsama Beach.
In de avond hebben we een scooter gehuurd en zijn we wat wezen eten en drinken bij Panagsama Beach en was het een gezellige avond!

De belangrijkste activiteit in Moalboal is het duiken. In de ochtend gingen we naar de duikschool om twee duiken te maken. Als eerst gingen we een duik maken rond een klein eiland vlakbij Panagsama Beach. Het was een mooie duik en het koraal was echt fantastisch. Voor de twee duik liepen we bij Panagsama Beach vanaf het strand het water in. Voor de kust waar de bodem een muur vormt en naar beneden gaat liggen schollen met duizenden sardines. Je zwemt er langs, er onder door en er door heen. Als je hier in het water ligt is het niet te beschrijven hoe dat voelt. Het is gewoon fantastisch mooi!
Na de lunch besloten we met de gehuurde scooter de omgeving rond Moalboal te verkennen. Het doel was om naar de waterval van Kawasan te rijden. De Kawasan Falls zijn 17 kilometer ten zuiden van Moalboal te vinden en het was een mooi ritje op de scooter. Aangekomen bij de waterval was het er erg toeristisch. De waterval zelf was mooi en je kon in het water ook richting de waterval zwemmen. Aangekomen begon het jammer genoeg te regenen, waardoor we weer snel terugkeerden richting de scooter. We dachten dat de regenval zo goed als afgelopen was, maar eenmaal op de scooter barste de hel los. Na een kleine stop maakte de natte kleren niet meer uit. Helemaal zeiknat en doorweekt van de regen kwamen we na een halfuur weer terug bij onze camping.

Na twee dagen Moalboal besloten we onze reis weer te vervolgen. Het doel was om oud en nieuw te vieren op Malpascua Island, maar in de tussentijd wilde wij graag nog een kijkje nemen op het eiland Bohol. Het bleek een lange reisdag te worden om vanuit Moalboal op Bohol te komen. Om 10 uur namen we de bus vanuit Moalboal weer terug richting Cebu-City. Na vier uur kwamen we aan in de hoofdstad van het eiland en namen we een taxi naar de haven. Bij de ticketverkoop voor de boot naar Bohol bleek dat wij niet de enige waren. Met enig fortuin wisten wij een ticket te bemachtigen voor de boot van 16.20 uur. De overtocht van Cebu naar Tagbilaran op Bohol zou twee uur duren. Het was een mooie boottrip, want de zon ging onder en de zee was rustig. Op Bohol verblijven de meeste mensen op Panglao Island bij Alona Beach. Wij besloten dit ook te doen en dus namen we een tricycle die ons in 45 minuten in Alona Beach bracht. Ik had een paar hostels opgezocht, maar dit keer niks geboekt. Dit bleek geen goede zet te zijn, want zo in de kerstvakantie waren wij niet de enige toeristen. Na lang zoeken vonden we een hotel die nog een familiekamer vrij had. Voor ons tweeën hadden we maar liefst 5 bedden tot onze beschikking!

We hadden een volledige dag op Bohol en we moesten sowieso de Chocolate Hills bezoeken. Het plan was om er op tijd uit te gaan, een duik te maken en daarna met de scooter via de Tarsier Sanctuary de 80 kilometer naar de Chocale Hills te maken. Het idee om allemaal te doen in een dag was iets teveel dus besloten we het duiken over te slaan. In plaats hiervan besloten we in de avond naar de firelfy’s te gaan die hier te zien zijn. De rit op de scooter over het prachtige Bohol was mooi. De tarsier, spookdiertje genaamd in het Nederlands, is een apart beest. Het beestje is niet groter dan een mensenhand en kan zijn nek 180 graden draaien. Het meest opvallende aan dit kleine beestje zijn echter zijn grote ogen. Vanwege zijn grote ogen is het beestje een nachtdier. Overdag wordt er gekeken waar de beestjes zitten, zodat de mensen deze bedreigde spookbeestje kunnen bekijken.
Het vervolg van de rit bracht ons naar het geologische wonder van Bohol. In het midden van het vlakke plateau van Bohol vormen er op een klein gebied kegelvormige heuvels. De Chocolate Hills hebben hun naam gekregen, omdat het gras op de heuvels in de droge periode bruin kunnen worden. Toen wij de trappen omhoog gingen om te kijken naar dit wonder waren de heuvels groen. De Chocolate Hills zijn ontstaan door verwering van kalksteen en erosievorming. Het is toeristisch bij de Chocolate Hills, maar ik als aardrijskundeleraar was in mijn nopjes met zoveel natuurlijke schoonheid. Het is en blijft wonderlijk wat de natuur zelf kan doen met het landschap en hoe dit zichtbaar kan zijn!
We gingen weer rustig terug naar Alona Beach en hadden nog anderhalf uur voordat we opgehaald werden voor de Fireflies Tour. We genoten op het strand van een drankje en de ondergaande zon. Om half 7 stond er een busje klaar voor de Fireflies Tour. Angela had op internet gezien dat er veel vuurvliegjes te zien zijn op bepaalde gebieden op Bohol. We moesten een stukje rijden, maar na een uurtje waren we op de locatie waar de vuurvliegjes te zien waren. Terwijl wij aan het wachten waren op de boot die ons zou halen zagen we om ons heen al allemaal vliegjes vliegen. We werden naar en andere locatie gebracht waar we er achter kwamen dat wij niet de enige waren. We hebben hier nog een uur gewacht en konden toen een kwartier op de boot zitten om te genieten van de vuurvliegjes die in bomen zitten tussen de mangrove vlakbij de zee. Terwijl het buiten pikkedonker is zitten we met meerdere mensen in een boot en genieten we van de zwermen vuurvliegjes die we tegenkomen. Het is wonderlijk om je heen de tienduizenden vuurvliegjes te zien vliegen met het licht wat het afgeeft.

In de ochtend vertrokken we met een goed gevoel van Bohol. Ondanks dat ik van meerdere andere reizigers gehoord had dat Bohol een eiland is voor een dagje had ik enorm genoten van de natuur en de bijzondere dieren en insecten die er te zien zijn op dit eiland. Er stond ons een lange tocht voor de boeg. Ondanks dat de afstanden qua kilometers niet veel zijn, zijn de reistijden lang. We vertrokken op tijd vanaf Panglao naar Tagbilaran te gaan met de trycicle. We hadden in onze ogen een goede deal gesloten, maar op de weg richting de haven kregen we een lekke band… Onze chauffeur liet ons achter zodat hij spullen kon halen om zijn trycicle te repareren, maar onze tijd om de boot te halen kwam in gevaar. We kwamen een andere trycicle tegen en met deze trycicle gingen we verder naar de haven. We hadden geen tickets gekocht van tevoren en dat was een klein foutje. Bij de grootste maatschappij zaten alle boten tot half 6 in de middag vol! Gelukkig vonden we een andere maatschappij die nog een paar plaatsen over had voor de boot van half 12. De boottocht terug naar Cebu-City duurde 2 uur. Aangekomen op Cebu zijn we snel naar het busstation gegaan om de bus te pakken richting Maya in het noorden. De laatste boot richting Malapascua Island zou om 17.30 uur gaan en het zou zeuren worden om deze te halen. Onze bus vertrok om 14.30 uur en duurde uiteindelijk meer dan 4 uur. In de haven van Maya was er nog een laatste oplossing om naar Malapascua Island te gaan. Er waren een aantal vissers en voor een veel te dure prijs wilde ze ons naar het eiland brengen. Aangezien er weinig andere opties waren besloten we dit te doen. Het was ondertussen donker en de zee was erg ruig. In de halfuur durende tocht werd het een natte aandoening. De wilde golven sloegen tegen de open boot aan waardoor wij zeiknat werden terwijl we op boot zaten. Er zat geen andere optie op, want door onszelf nat te laten worden betekende het dat onze tassen in ieder geval droog bleven!

Het was tijd om te relaxen op Malapascua Island. Ik zat op het eind van mijn reis en ik zou oud en nieuw op dit mooie kleine eiland gaan vieren. Malapascua staat vooral bekend als een van de beste duikplekken in de Filipijnen. Malapascua is een klein en rustig eiland. Het leuke eraan is dat het een eiland in opkomst is qua toerisme, maar dat locals en de toeristen naast en door elkaar heen leven. In de middag hebben we hier onze eerste duik gemaakt. Het was een mooie duik. De rest van de dagen in Malapascua hebben we voornamelijk op het strand, onder water en bij de restaurantjes rondgebracht.
Het leuke aan alles was dat halverwege mijn verblijf op Malapascua het oud en nieuw was. We hebben samen gezellig op het strand verse barbecue gegeten. Er is verse vis, maar in de Filipijnen wordt ook veel varkensvlees gegeten. In barbecueën zijn de Filipijnen een ster in en deze laatste maaltijd van 2016 kon niet beter! De vuurwerk werd afgestoken vanuit een bootje terwijl iedereen vanaf het strand aan het proosten was op 2017!
Als klap op de vuurpijl ging iedereen na middernacht naar het grote feest op het eiland. In de haven, naast de kerk, was een groot feest waar jong en oud, toeristen en vooral locals, door elkaar lopen en toasten op het nieuwe jaar. Het was voor mij een mooie afsluiting van een turbulent 2016 en een mooi begin van hopelijk een fantastisch 2017.

Duiken in Malapascua is een van de beste plekken in de Filipijnen, maar vooral het duiken met de thresher shark, oftewel de voshaai in het Nederlands. Op een halfuur varen van Malapascua zijn een aantal jaren geleden bij de duikspot Monad Shaol de tresher sharks gespot. Sindsdien zijn de tresher sharks dé reden om naar Malpascua te komen. Het nadeel voor mij is dat de haaien te vinden zijn op 30 meter diepte en ik met mijn ‘open water’ maar tot 18 meter diepte mag duiken. Maar speciaal voor het bekijken van de thresher sharks kan je de eerste duik voor de advance doen waardoor het mogelijk is om tot 30 meter diepte te duiken. Na wat vragen te hebben beantwoordt op de avond ervoor, gingen wij om 5 uur in de ochtend met de boot de zee op. De boten vertrekken allemaal vroeg, omdat de haaien in de ochtend op zijn actiefst zijn. Toen het licht was en we bij Monad Shaol kwamen zijn we het water ingesprongen. We waren op 30 meter diepte en zagen twee thresher sharks voorbij zwemmen! Deze haaien kunnen wel tot 6 meter lang worden. Deze twee haaien die wij zagen zwemmen waren ongeveer 3,5 meter lang. De haaien zwommen voor ons langs en bleven zwemmen en kwamen tot wel op een paar meter dichtbij met hun lange staarten. Ik kan niks anders zeggen dat dit een van de mooiste en speciale duiken die ik tot nu heb gemaakt. Na 13 duiken op mijn totale reis was dit een mooie duik om mijn reis mee af te sluiten!

Mijn reis zou nog vier dagen duren. Op mijn verlanglijst stond nog één ding: zwemmen met walvishaaien. In de Filipijnen zijn er twee plekken waar je kan zwemmen met walvishaaien. De ene plek, de meest natuurlijke, is in Donsol. Deze plek is echter moeilijk om te bereiken en na gesproken te hebben met een Engelsman is het ook lang niet altijd zeker om een walvishaai te zien. Gezien onze tijd besloten we naar Oslob op Cebu te gaan om hier te gaan zwemmen met de walvishaaien. De dag bracht ons gelukkig met drie stops in de kleine plaats Oslob die de laatste jaren enorm gegroeid is vanwege het zwemmen met de walvishaaien. Aangekomen met de bus in Oslob was er een man die voor ons een homestay regelde en die ons vroeg in de ochtend zou ophalen om naar de plek te brengen voor het zwemmen met de walvishaaien.

Het was half 6 toen de man met zijn scooter klaar stond om ons weg te brengen. Met ze drieën op de scooter kwamen we 15 minuten later aan. De reden waarom ik in eerste instantie Donsol boven Oslob verkoos om te gaan zwemmen met de walvishaaien is, omdat Oslob bekend staat om het voeren van de walvishaaien waardoor hier altijd, op een onnatuurlijke manier, de walvishaaien te vinden zijn. We gingen met een bootje een klein stukje de zee op waar er een aantal walvishaaien rondzwommen. Eenmaal in het water met je zwembroek aan en een snorkel op ben je al deze dingen echter gauw vergeten. De walvishaaien waren wij omheen aan het snorkelen waren, waren tussen de 8 en 10 meter lang. Ik kan er van alles over schrijven, maar alles wat ik er over zou schrijven is te weinig. Het gevoel om te zwemmen met zulke grote beesten is gewoon niet te beschrijven!
Met een tevreden gevoel pakten we de bus weer naar Cebu-City. Vanaf het busstation vertrokken we naar het vliegveld om het vliegtuig weer terug te pakken naar Manila.

Op mijn laatste echte dag in de Filipijnen hebben we rustig aan gedaan. In mijn tweede keer in de Filipijnen kwam ik pas voor het eerst in de hoofdstad. In de agglomeratie Manila wonen maar liefst 12 miljoen mensen. Het was een beetje regenachtig, waardoor we besloten om naar een shopping mall te gaan. Voor mij was dit een mooie reden om voor de laatste keer op mijn reis naar de barber te gaan voor een knappe look en een goede baard voor als ik weer in Nederland terug zou zijn! Na de shopping mall zijn we nog naar de wijk Intramuros gegaan. In deze wijk vindt je de oudste gebouwen die nog stammen uit het begin van de Spaanse overheersing. Het werd helaas al donker en na een lekker wandeling kwamen we weer terug bij onze hostel. Op mijn laatste avond nam ik afscheid van Angela en ging ik op tijd naar bed, omdat mijn vlucht al om 6.35 uur van Manila naar Kuala Lumpur vertrok.

Nog twee dagen en mijn reis zat er op. Om de reis echt af te sluiten had ik een stop van 17 uur in Kuala Lumpur en had ik hier met mijn Duitse vriend Timo afgesproken. Na 8 weken met elkaar te hebben gereisd in Centraal-Azië was Timo inmiddels via China, Laos en Thailand in Maleisië beland en was hij toevallig vandaag in Kuala Lumpur. We spraken af op KL Sentral. Het was leuk om elkaar na 2,5 maand weer te zien en om ervaringen uit te delen van onze reis in de tussentijd, maar ook om herinneringen op te halen van onze 8 weken samen! Timo was samen met een Duitse vriendin en met ze drieën besloten we naar de Batu Caves net buiten Kuala Lumpur te gaan. Voor mij was het mijn vierde bezoek aan Kuala Lumpur en naar de Batu Caves was ik nog nooit geweest. De Batu Caves bestaan uit twee grotten. Bij de ingang staat een standbeeld van een god uit India van maar liefst 42 meter hoog. Om in de grot te komen moet je echter nog de 272 treden omhoog om bij de ingang te komen. Bij de ingang waren veel aapjes te vinden. Het uitzicht, de treden en het standbeeld waren voor mij de hoogtepunten van het bezoek aan de Batu Caves. De grot zelf was groot, maar verder niet super bijzonder. Al met al had ik totaal geen verwachtingen en was het vooral gezellig om op mijn laatste dag iets samen met Timo te doen. Terug in Kuala Lumpur was ik in het voor mij vertrouwde Chinatown. We zijn met ze drieën wat wezen eten en drinken op de markt en het was echt erg gezellig. Voordat ik terug ging naar het vliegveld sloten we onze avond af op het dak van het hostel van Timo. Met een schnaps uit Duitsland en zicht op de verlichte Petronas Towers kon ik mij geen mooier einde van mijn reis bedenken…

De echte laatste dag en dat zonder slaap in een echt bed. Met de trein vertrok ik weer terug naar het vliegveld. Ik vond gelukkig op het voor mij bekende vliegveld een douche en na mij te hebben opgefrist ben ik gaan inchecken voor mijn vlucht. Het was een lange vlucht die mij via Abu Dhabi en Manchester weer terug bracht in het koude Amsterdam. Mijn moeder en Gijs stonden op mij te wachten en samen met een aantal vrienden en mijn vader en Desirée heb ik in de avond in mijn huis nog een borrel gedronken om mijn reis af te sluiten.

Op 16 juli 2016 vertrok ik voor mijn grote avontuur. 6 maanden en 176 dagen lang, door 24 landen van Schagen tot aan Manila heeft mijn reis geduurd en toen was het op zaterdag 7 januari toch echt het einde van mijn reis.
Sinds ik de Trans-Mongolië Express van Rusland via Mongolië naar China had afgelegd was het al jaren mijn droom om via de Zijderoute van Europa naar China te reizen. Ondanks dat het een gemis is geweest dat ik mijn eindbestemming China niet heb bereikt was het een avontuur om nooit meer te vergeten. De reden om deze reis te gaan maken was niet de beste reden. Ik zat even met mijzelf in de weg en dat had zo zijn redenen. Als ik nu terugkijk op de afgelopen maanden ben ik een heel stuk sterker dan toen ik weg ging en heb ik mij in mijn leven misschien nog nooit zo sterk gevoeld. De vele dagen, uren en minuten reizen betekenen dat je veel tijd heb om na te denken over van alles wat je in leven hebt meegemaakt. Persoonlijk was het bezoek aan het Boeddhistische centrum in Nepal een eyeopener voor mij.
Al met al ben ik zo enorm blij dat ik deze reis heb kunnen maken, heb ik zoveel ervaringen extra in mijn rugzak gedaan en heb ik heel veel nieuwe inspirerende mensen mogen ontmoeten waarvan ik zeker ben dat ik er een aantal ooit in mijn leven nog ga zien.
Een reis om nooit in mijn leven te vergeten…