Mingâlaba Bagan en Inle Lake!

De busreis van Yangon naar Bagan was enorm luxe. We hebben al in veel bussen gezeten, maar notabene in het land wat net echt open is voor toeristen hebben we de meest luxe bus!
Het is een bus met drie stoelen op een rij, enorm veel beenruimte en je kan ruim met je stoel achteruit. Samen met een paar andere mensen van ons hostel, een Amerikaan Tyler en de Duitse Olivia zouden we ook naar hetzelfde hotel in Bagan gaan. De bus vertrok iets eerder, even na half 8 en om kwart over 5 in de ochtend kwamen we aan op het busstation. Terwijl we nog geen vijf minuten wakker waren, was de bus er, gingen de deuren open en stonden er een heleboel schreeuwende taxichauffeurs die ons graag naar ons hotel wilde brengen. Probeer op dat tijdstip, net wakker en met niet heel veel slaap dan maar eens rustig te blijven! Het lukte ons en we deelden we de taxi met anderen richting hotel Mya Thida in New Bagan. Om Bagan in te komen betaalt elke buitenlandse toerist 15 dollar. Dit geld gaat helaas voor het grootste deel naar de regering... Maar voor 15 dollar kan je in principe een dag of 7 blijven en alle tempels bezoeken. Een iets goedkopere prijs dan de 20 dollar per persoon per dag in de Angkor Wat!
Aangekomen bij ons hotel konden we nog niet de kamer in en zijn we een rondje gaan lopen. We kwamen twee Engelse jongens tegen die ook in hetzelfde hotel zouden verblijven. We besloten samen iets te gaan eten en drinken. Gelukkig konden we rond 8 uur in de kamer en hebben we nog kort geslapen tot half 12.
Rond half 1 besloten we een e-bike te nemen en hiermee de omgeving van Bagan te verkennen. De omgeving bestaat uit drie dorpen, Old Baga, New Bagan en Nyaung U en een aantal tempels... In een gebied van 42 vierkante kilometer staan ongeveer 4400 tempels, pagoda's en stoepa's! De tempels worden 800 jaar geleden gebouwd. Koning Anawrath liet in al deze boeddhistische tempels bouwen in de 200 jaar dat zijn dynastie aan de macht was. In 1975 zijn er een groot aantal tempels verwoest door een aardbeving. In 1988 was de Unesco aan het onderzoeken om de het gebied van Bagan toe te voegen aan de Unesco Werelderfgoedlijst, maar de staatsgreep die er kwam na de mislukte verkiezingen in 1989 gooide roet in het eten. De regering die aan de macht kwam wilde alle tempels vernieuwen in nieuwe stijl... Gelukkig zijn er niet veel tempels gerestaureerd en zijn ze nu bezig door middel van buitenlandse investeringen de tempels te restaureren. Unesco heeft voor volgend jaar een nieuwe plan om het tempelrijke Bagan alsnog toe te voegen aan de Unesco Werelderfgoedlijst waardoor het op dezelfde lijn komt te staan met de Angkor Wat. Hoogstwaarschijnlijk gaat dit ook samen met dat er steeds meer toeristen he land gaan bezoeken...
Rijdend op onze E(electronische)-bikes, een fantastisch schoon vervoermiddel, en vervanger van de fiets, reden we over de wegen van Bagan. Er is meteen een heel duidelijk verschil merkbaar qua landschap vergeleken met Yangon. Daar waar het in Yangon vooral regent in het regenseizoen, zijn de temperaturen hier hoog en valt er geen druppel regen. Het landschap doet bijna woestijnachtig aan! Het is heerlijk om je zonder te hoeven in te spannen op de E-bike rond te rijden. Om de 50 meter zie je een tempel voorbij komen. Er zijn er gewoon weg teveel om allemaal te bezoeken... We hebben op de eerste middag direct een heleboel tempels bezocht. Vooral de wat grotere tempels. Net zoals in Yangon, en overal in Myanmar, mag je de tempels alleen binnen komen op blote voeten en met een rok aan. Met een temperatuur zo rond de 35 graden zorgt het ervoor dat de tegels die in de zonneschijn liggen niet om op te lopen zijn. Hè gevolg is bijna verbrande voeten! De rok aan bij dit weer is ook niet echt den pretje... De longyi gaat dus aan als we de tempel ingaan en direct weer uit als we eruit gaan! Na de Myinkaba Paya, de Shinbinthalyaung Paya, Mingalazedi Paya, de oude stadsmuur van Old Bagan en de Ananda Ok Kyaung Paya kwamen we bij de Shwegugyi Paya (ten minste, volgen ons was het deze! Ze lijken allemaal zo op elkaar met zulke moeilijke namen). In elke tempel kan je eigenlijk binnen een rondje lopen. Bij elke windrichting staat er dan een Boeddha. Er zijn dus bij elke tempel vier Boeddha beelden. Bij de grote tempels loop je binnen rond de beelden en bij kleine tempels loop je om de tempel heen met de boeddhabeelden.
Bij de Shwegugyi Paya kon je bij een Boeddha beeld flinterdunne goudblaadjes op twee beelden plakken. Dit is een teken richting Boeddha. Je kan die flinterdunne goudblaadjes kopen en er dan op plakken. Naarmate de jaren vorderen wordt zo'n beeld dus veel groter en breder vanwege de vele goudblaadjes. Normaal gesproken is het alleen voor mannen toegestaan om dichtbij het beeld te komen en de goudblaadjes op te plakken, maar hier werd een uitzondering gemaakt. Een goede gelegenheid voor Demi dus om eens in haar leven zo dicht bij een Boeddha beeld te komen en een goudblaadje op te pakken! Weer buiten de tempel gekomen, waren er enorm lieve vrouwtjes. Zoals al gezegd hebben bijna alle Birmese vrouwen tanaka op hun gezicht. De vrouwen zeiden de hele tijd 'beautiful' tegen Demi. Wij ook tegen hun, waarna ze graag wat tanaka op Demi haar gezicht wilde smeren! De vrouwen, Zuzu en Tidi, namen er uitgebreid de tijd voor om Demi haar gezicht vol te smeren! Het resultaat was beeldig... Nogmaals, de vriendelijkheid van bijna alle Birmese mensen is enorm. Het is allemaal nog zo puur en ze willen je meestal ook echt helpen of graag met je praten.
We hebben onze weg vervolgd en zijn nog naar Shwezigon Paya. De oudste pagoda van Bagan straalt met zijn grote gouden bel boven het dorpje Nyaung U uit. Het was ondertussen al rond 5 uur en we hadden te horen gekregen dat er een tempel was die je kon beklimmen en waar je heel mooi de zonsondergang kon bekijken. We waren er op tijd en de zonsondergang was, ondanks de stapelwolken mooi. We waren uiteindelijk niet de enige die dit idee hadden!
Terug bij het hotel zijn we gaan eten en kwamen we een paar van onze mede busgenoten tegen. De half beschonken Amerikaan Tyler en de Duitse Olivia hadden al een paar borrels gedaan en kwamen bij ons zitten.
Tyler en Tim hebben nog een andere gewoonte uit de Birmese cultuur geprobeerd. Alle Birmese mannen zijn hier namelijk constant aan het kauwen. Niet zoals de meeste westerse mensen op kauwgom, maar op een lokale lekkernij, genaamd de betelnoot. Deze lokale drugs wordt overal op straat verkocht en zorgt ervoor dat je een oppepper krijgt. Deze drug is door de Birmese regering niet te voorkomen, dus is het gelegaliseerd. Een blaadje wordt ingesmeerd met een soort kalk vermengt met water, hierin worden een paar betelnootjes en tabak gedaan. Het geheel wordt dichtgevouwen en de mannen doen het in hun mond. Je ziet de mannen dus constant kauwen en om de zoveel tijd op straat spugen. De betelnoot zorgt voor rood speeksel, dus overal op de grond zie je dus ook rode vlekken liggen! Als de betelnoot ze smaak kwijt spugen ze de betelnoot uit en nemen weer een nieuwe... Dit veelvoudig gebruik van de betelnoot zorgt er dus ook voor dat de tanden van de Birmese mannen er rood, zwart en heel slecht uitzien. De man waar Tim de betelnoot van kreeg gaf aan dat de vrouwen de zwarte tanden mooi vinden... Iets heel anders dus dan in de westerse wereld!
De betelnoot gaf inderdaad een licht gevoel in je hoofd... Maar na een paar minuten was Tim er weer klaar mee en spuugde het uit! De avond werd nog iets later na een paar biertjes met Tyler en Olivia. Niet heel laat want de Birmezen mensen leven hier de dag... Ze staan op als de zon opkomt en gaan vroeg naar bed zodra de zon naar beneden is!

Het was dinsdagochtend de bedoeling om de zonsopgang te bekijken. Met nadruk op de bedoeling, want toen de wekker om 5 uur ging besloten we heerlijk te blijven liggen en nog iets langer te slapen. Rond 12 uur zijn we weer op de E-bikes gestapt en besloten we dit keer het oostelijke gedeelte van Bagan te gaan bekijken. Hier staan iets minder grote en bekende tempels en daarom was het hier ook iets rustiger. Het was misschien niet alleen dit, maar ook de temperatuur, rond de 38 graden, die ervoor zorgde dat het rustiger was. Op de E-bikes hadden we een lekker fris windje en zijn we wat gaan rondrijden. We kwamen bij een dorpje aan en uiteindelijk bij een afgelegen tempel. Bij elke tempel staat meestal een mannetje die hier zijn zandtekeningen probeert te verkopen. Zo ook bij deze afgelegen tempel. Nadat we de tempel hadden bekeken zijn we aan de praat geraakt met deze man. Deze mannen moeten de regering betalen om op deze plek te zitten en hun spullen te verkopen. Een plek bij Een grote tempel is duurder dan een plek bij een afgelegen tempel. Wij waren voor de man de zesde bezoeker van die dag . Hij ziet hier de hele dag vanaf half 8 tot half 6. Hij vertelde dat je het jaar hiervoor de tempel nog kon beklimmen en er toen meer mensen kwamen. Er is nu een hek voor gebouwd, er komen minder mensen, maar hij moet nog wel steeds dezelfde prijs betalen... Na een halfuurtje gekletst te hebben besloten we toch een zandtekening van de man te kopen. Hij was zichtbaar dolblij toen we na onderhandelen een tekening voor 8 dollar kochten.
We gingen de weg terug richting het dorpje om iets te gaan drinken. We kwamen bij een gezin aan die voor ons wel wen fles water hadden alleen was de fles niet koud omdat ze geen elektriciteit hadden. Ze vertelden ook dat ze overdag nooit in hun huis woonden omdat het gewoonweg te warm is. Ze hebben een soort hut van palmbladeren gemaakt wat enigszins voor verkoeling zorgt. Ook vertelde ze dat de meeste mensen in het dorp van de landbouw leven. De velden, die nog ouderwets bewerkt worden met een os en een ploeg, liggen er echter droog en dor bij. Sinds de velden bezaaid zijn, een maand geleden, is er namelijk geen druppel regen meer gevallen...
We vonden het warm en we hadden het wel gezien en zijn weer terug gegaan naar het hotel. We spraken de Engelse Garry en Olivia en besloten in de avond wat te eten en te drinken. Een Nederlandse jongen voegde zich bij ons en het eten smaakte erg goed. De man van het hotel begon hele gesprekken met ons. En zelfs over de politiek en het geloof van hun in San Suu Kyi die alles zou veranderen als zij volgend jaar de verkiezen gaat winnen. De man vertelde dat hij hiervoor een guesthouse had in Old Bagan, maar dat de regering van destijds iedereen in 1991 uit Old Bagan liet vertrekken. Ze werden 'uitgekocht' en moesten zelf een nieuw bestaan opbouwen in wat nu New Bagan is. Ze kregen 350 Kyat (omgerekend 35 dollarcent) per huis. Ongeacht hoe groot hun huis was en moesten iets nieuws opbouwen in een stuk braakliggen pd grond... Het was indrukwekkend wat de man allemaal vertelde en liet zien. Zijn oude foto's kwamen zelfs uit een stoffige doos en alles lieten ze ons zien. Nogmaals een teken van de enorme vriendelijkheid van de lieve mensen in Myanmar.

Woensdag was het weer een reisdag. Dit keer geen nachtbus, maar een dagbus richting Het Inle Lake. De rit zou 10 uur duren en we hadden geluk dat we nog mee konden. De bus was bijna vol, maar op de laatste rij was nog plaats. Niet de meest ideale plek, maar het was niet anders. Om half 8 vertrok de bus. Deels met toeristen en deels met lokale mensen werd ook hier de bus weer volgestopt met mensen die op kleine krukjes in het gangpad zaten. We kregen een flesje water en een zakje. Normaal gesproken zou je denken dat het zakje voor de afval is, maar dat is hier in Myanmar niet het geval. Dit zakje is namelijk voor de mannen die op hun betelnoot aan het kauwen zijn. Om de vijf minuten spugen deze mannen dus in het zakje... De busrit, die door de bossen ging en over verschrikkelijke wegen, was een lange weg. Voor Demi zat zelfs een man die alleen maar boeren aan het laten was! De Birmese mannen konden blijkbaar ook niet tegen de bochten die de bus nam in de bergen, want de zakje werden ook gebruikt als kotszakjes! Om half vijf kwamen we gelukkig aan in Nyaungshwe, het grootste plaatsje dichtbij het Inle Lake. We deelden de taxi met een Engels stel en we namen een kamer in Teakwood hotel. De hotelkamers zijn hier in vergelijking met de rest van Azië nog erg prijzig. De hotel kunnen dit natuurlijk ook vragen, aangezien er nog niet heel veel toeristen komen. Waarschijnlijk zou dit ook wel gaan veranderen de aankomende tijd.
We waren moe, zijn in de avond wat gaan eten en daarna op tijd naar bed gegaan...

Uitgeslapen werden we wakker en besloten we vandaag onze naam als Nederlander waar te maken. We besloten een fiets te gaan huren en een stukje rond het meer te fietsen. Na een uurtje fietsen, door dorpjes, heuvel op en gelukkig ook af, kwamen we aan bij de Hot Springs in het plaatsje Kaungdaing. Hier hebben we heerlijk op de bedjes gelegen en genoten van de warme baden, gelukkig was het buiten ook warm, en van het mooie uitzicht over het meer. Na een tijdje vervolgde we onze weg en kwamen we bij het dorpje zelf aan. Een man begeleidde ons naar het water zodat we met de boot over konden gaan naar de andere kant van het meer. De fietsen gingen op de boot en binnen een halfuur bracht hij ons naar de overkant. Het is mooi om eerst tussen de Flooting Gardens te varen en de traditionele Inle Lake vissers aan het werk te zien. We vervolgden onze weg aan de overkant van het meer terug richting Nyaungshwe. We stopten nog bij mensen thuis om iets te drinken. Op onze weg terug werden we constant vriendelijk begroet door de mensen met 'mingâlaba', wat goedendag in het Birmees betekent. Net op tijd voor de regenbui kwamen we weer vermoeid terug bij het hotel. We hadden ongeveer 26 kilometer gefietst op niet al te goed fietsen op niet al te goede wegen!
De WiFi is hier aanwezig, maar, zoals de eigenaresse van het heel het noemde, het is Myanmar WiFi. Dit houdt in dat je geen sites kan openen en je geluk moet hebben als je je whatsapp berichtjes kan ontvangen. We moesten alleen nog steeds een ticket van Mandalay naar Bangkok boeken. Samen met het Engelse stel, Rosie en Jacob, twee Australiërs en een jongen uit mysnmar gingen we eten bij een soort teahouse. We bestelden allemaal verschillende Birmese gerechten en zaten aan het eind propvol. De rekening was 10 dollar met ze zevenen...
We vonden gelukkig een internetcafe met internet dit keer en konden onze vlucht voor dinsdag naar Bangkok boeken. Ook besloten we de dag erna samen met Rosie en Jacob een boottocht over het Inle Lake te maken!

We stonden dit keer op tijd op. Kwart over 7 zaten we aan het ontbijt. Het ontbijt zit in Myanmar telkens inbegrepen bij de overnachting alleen hebben we er nog geen een keer gebruik van gemaakt. Het is namelijk altijd van 7 tot 9 uur... Niet de tijd voor ons om op te staan, of te vroeg omdat de bus al gaat!
Even na 8 uur liepen we samen met Rosie en Jacob richting een office en boekte we een boot voor de rest van de dag. We zouden een hoop zien en het kostte ons wel 20 dollar. Niet per persoon maar voor de hele boot! Voor iets meer dan 3 euro per persoon zouden we de hele dag onderweg zijn! Toch handig om een boot te delen met anderen en zo de kosten te delen. We zaten heerlijk in het bootje en toen we het kanaal uitgevaren waren en echt op het Inle Lake waren zagen we de eerste traditionele vissers. De vissers vissen hier op een iets andere manier. Ze gebruiken een van hun voeten om mee te peddelen. Als ze hun voet hiervoor gebruiken betekent het namelijk dat ze beide handen kunnen gebruiken voor de visnetten! Het ziet er allemaal heel kunstig uit en het is een manier die ze zichzelf hebben aangeleerd! Geen westerling doet ze na denken we! Na driekwartier varen kwamen we aan bij de Flooting Gardens. Op het meer drijven gewoon hele tuinen! Doordat het regenseizoen is ligt het water twee meter hoger, maar ook in her droge seizoen drijven de tuinen. Ze verbouwen hier allerlei groenten op. Vooral tomaten, maar ook bijvoorbeeld wortels en bloemkolen. Naast de Flooting Gardens zijn natuurlijk ook de Flooting Villages. De mensen die in dit drijvende dorp wonen, met zelfs een school op palen, zorgen voor de drijvende tuinen.
Na het bezoek aan een weeffabriek op palen en een zilversmid gingen we op bezoek bij de plaatselijke sigarenmakerij. En laat Tim nou toevallig van sigaren houden... Naast de rode betelnootvlekken op de grond vindt je er ook veel sigarenstompjes. Veel mannen roken dus ook nog een sigaar naast hun betelnoot. De Birmese sigaren zijn dus enorm populair in Myanmar. Tim heeft al van een paar sigaren mogen proeven, maar wilde er ook graag eentje zelf draaien. En dacht mocht in de sigarenmakerij! Het was totaal niet makkelijk en mijn sigaar was dan ook bij lange na niet zo straks als die van de vrouwen die ze maakte. Na nog een par sigaren te hebben gekocht zijn we weer met de boot op pad gegaan!
De lunch met daaropvolgend een bezoek aan de Pagoda Market stond op het programma. Wederom zonder slippers en wederom bijna verbrande voeten van de gloeiend hete stenen. In de pagoda was het beter! Ook hier kon je weer goudblaadjes op een beeld plakken. Alleen was het dit keer alleen voor de mannen toegestaan!
Via een riviertje gingen we tegen stroom in steeds hoger. Onze volgende stop was de door ons genoemde jungle pagoda. De pagoda, Shwe Inn Thein Paya, bestaat uit allemaal kleine pagoda's. Sommige zijn zo verwilderd dat de bomen er op groeien en ze groen zien. Juist daarom zagen ze er fantastisch uit! Het was uiteindelijk best wel een klim om de bovenste grote pagoda te bereiken... Op blote voeten! Het uitzicht over het meer was fantastisch, alleen de regenbui die we zagen naderen iets minder! Als laatste stop gingen we nog langs een drijvende tempel met heel veel kleine poesjes! Jammer dat onze Happy waarschijnlijk alweer groter is als we thuis komen.
Op de terugweg, een uurtje varen terug naar Nyaungshwe, kwam de bui ons tegemoet. Gewapend met paraplu's die klaar lagen bereikte we zo goed als droog weer Nyaungshwe. We besloten met ze vieren nog lekker te gaan eten en een Myanmar biertje te doen. Daarna snel weer terug maar het hotel, want om 8 uur zouden we opgehaald worden om met de nachtbus naar Mandalay te gaan! Wederom met dezelfde maatschappij als de rit van Yangon naar Bagan, aangezien de luxe ons wel beviel!
Mandalay, onze laatste bestemming in Myanmar...