Tiger Leaping Gorge en Shangri-La!

Vijf voor half 9 stond ik in Panba hostel om naar de Tiger Leaping Gorge te gaan. Nog even snel een sandwich laten maken, maar de haast bleek voor niks. Het busje stond in de file in Lijiang, dus het zou nog wel een halfuur duren voordat de bus er zou zijn. Uiteindelijk vertrok ik rond kwart over 9 samen met een Amerikaan, Ryan, die werkt in China en een Engelsman, Jonathan, die werkt in Kazachstan voor de Britse ambassade. De busrit naar het dorpje, Qiatóu, waar de Tiger Leaping Gorge begint, zou ongeveer drie uur duren. Echter stopte we onderweg om een ander busje te helpen met pech. Hierin zaten twee Australiërs en een Indonesiër die we later in de Gorge nog tegenkwamen. Ook stond er een enorme file op de tweebaansweg richting de Gorge. Onze vrouwelijke chauffeur wist echter een aantal routes om de file enigszins te omzeilen, dus uiteindelijk waren we om 13.00 uur bij de ingang van de Tiger Leaping Gorge. Na eerst wat gegeten te hebben, en mijn backpack achter te hebben gelaten bij Jane's guesthouse, zijn we op pad gegaan voor de hike. In de ochtend had het redelijk geregend dus het zou waarschijnlijk erg glibberig zijn. De hike naar Halfway hostel zou zes uur duren en aangezien we erg laat waren vanwege alle opstoppingen, begonnen we pas om 13.45 uur en hoopte we dat we Halfway zouden halen voordat het donker zou worden.
Het startpunt van de Gorge, de kloof, lag op ongeveer 1800 meter. Het hoogste punt waar we als eerst heen moesten hiken lag echter 800 meter hoger... Het eerste stuk was redelijk stijl omhoog, maar dat was nog wel te doen. Het was overigens erg gezellig om de hike met Ryan en Jonathan te doen. De hike is niet georganiseerd ofzo en je moet dus verder alles zelf uitzoeken. Het is dus gezellig en makkelijker om dit met meerdere mensen te doen. Zoals je al merkt zijn er altijd meer mensen die deze hike doen, want dit is een van de mooiste plekken op de aarde en nummer 1 om te hiken in China. Over het eerste stuk naar Nuòyú deden we ongeveer een uur, maar na het eerste stuk omhoog klimmen, kwam het zwaardere stuk pas. De 28 bends, oftewel de 28 bochten die je naar het hoogste punt toe brengen. 28 bochten, redelijk stijl omhoog is zwaar... Het vergt niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk een hoop van je. Lichamelijk gezien zweet je enorm, terwijl de temperatuur hier rond de 20 graden ligt, maar vooral je knieën en de andere lichaamsdelen van je been hebben het zwaar te verduren. Aangekomen op het hoogste punt, zo rond de 2600 meter, was het de klim zeer zeker waard! Je kan naar beneden kijken naar de rivier die de kloof gemaakt heeft, naar de enorme mooie natuur om je heen en de hoge bergen om je heen, waarvan de hoogste, Yùlong Xùêshān, bijna 5600 meter hoog is.
Maar na 2,5 uur klimmen ben je nog niet op de eindbestemming van de dag. De eindbestemming ligt dan nog 3,5 uur verder, als je een normaal tempo aan houdt. Het eerste stuk gaat weer omlaag en kost je ongeveer een uur, terwijl het tweede gedeelte, wat redelijk vlak is, anderhalf uur duurt. Onderweg zijn er allerlei kraampjes waar meestal vrouwen van alles proberen te verkopen. En met van alles bedoel ik ook echt van alles: water, fruit, maïs, bier en marihuana...! Het groeit hier in vrij veel regio's en wordt dus gewoon verkocht, terwijl het uiteraard illegaal is. Wij gingen echter als een speer, met Ryan voorop, en uiteindelijk bereikte we na vijf uur hiken om kwart voor 7 Halfway hostel. We zijn de eerste dag dus van 1800 meter naar 2600 meter geklommen, hierna weer terug naar 2400 meter, om te eindigen in het hostel op een hoogte van 2465 meter. Overigens was de hike ongeveer 16 kilometer in totaal op de eerste dag.
Moe en voldaan ben ik gaan douchen, maar helaas voor mij begon op dat moment de ellende. Zoals ik al eerder heb geschreven verbleef ik in Lijiang in een hostel die niet mijn voorkeur genoot en waarom bleek deze avond. Ik had overal uitslag over mijn hele lichaam. Waarschijnlijk een allergische reactie op het bed vanuit het hostel of van de bedbuggs in mijn bed. Ik had jeuk overal op mijn lichaam... Ik heb allerlei spullen mee zoals mijn anti-jeuk pillen, antibiotica en zalf, maar laat dit nou toevallig allemaal in mijn backpack zitten die ik uitgerekend die avond niet bij me had. 's Avonds nog wel lekker gegeten, maar op tijd naar bed gegaan. Deels omdat ik moe was, maar ook omdat ik al verwachtte dat ik weinig zou gaan slapen gezien de jeuk...

Vrijdagochtend werd ik wakker na een paar uurtjes half slapen vanwege de jeuk. De jeuk was in de ochtend wel iets minder. Na te hebben ontbeten zijn we verder gegaan om het laatste gedeelte af te leggen. Het was ongeveer twee uur om het stuk naar beneden af te leggen om bij Tina's hostel te komen. Het weer was perfect om te hiken, hoewel het 's nachts wel had geregend. De wolken, die op dezelfde hoogte als wij zitten, maar ook hoger uiteraard, waren niet weg dus er viel nog weinig te zien. De hike naar beneden was vrij pittig. Niet vanwege de afstand, maar meer omdat steeds meer spieren pijn gingen doen, vooral van de dag ervoor. Vooral mijn rechterknie had het zwaar te verduren. Eerst vroeg ik mij af hoe dit kwam, maar later kwam ik er achter dat als je naar beneden afdaalt, ik eerst mijn linkervoet vooruit zet, waardoor rechts telkens alle kracht moet gebruiken om de stap weer verder te maken. Na twee uur kwamen we bij Tina's hostel aan en hebben we even een kwartier rust genomen en heb ik een busticket naar Shangri-La gekocht. We zaten nu ongeveer op 2200 meter hoogte.
We waren aan het eind van de hike, alleen was er nog de Middle Tiger Gorge om te zien. De Middle Tiger Gorge is de afdaling vanaf Tina's naar de rivier toe. De afdaling is ongeveer 400 meter en erg stijl... Voordat we de afdaling zouden gaan doen, kwamen we de Australiërs en de Indonesiër weer tegen. Samen met hun zijn we de afdaling gaan doen. Echter moest ik al gauw afhaken qua tempo. Daar waar ik de dag ervoor nog weinig last had van iets, was dat vrijdag anders. Bij het afdalen had ik pijn aan mijn knie, ik was moe van het weinige slaap en het voelde alsof ik koorts kreeg naar aanleiding van die allergische reactie. Maar ik moest en zou de afdaling doen en afmaken... Zo gezegd zo gedaan, zij het niet snel, en met een bamboe stok als extra ondersteuning bereikte ik na iets meer dan een uur de rivier. Bij de rivier bleek dat ik dit niet voor niks heb moeten lijden. Het was werkelijk waar fantastisch mooi, de wilde rivier, de bergen die stijl omhoog gaan eromheen. Je kon via een hangbrug naar een grote steen toe die in de rivier lag, waardoor het uitzicht nog mooier was. De rivier was echter zo krachtig, dat je merkte dat de grote steen bewoog op het moment dat de golf tegen de steen aan sloeg.
Echter als je naar beneden geklommen ben, moet je de 400 meter ook weer omhoog klimmen... Heerlijk in mijn eigen tempo, met de nodige stops ben ik omhoog geklommen. Het omhoog klimmen ging beter dan naar beneden, omdat mijn knieën hierdoor minder belast werden, alleen is omhoog over het algemeen altijd zwaarder. Tussendoor kon je ook nog kiezen tussen het nemen van een enorm lange ladder of een iets langer pad. Op de weg omhoog koos ik voor de langere weg dus omhoog besloot ik de ladder te nemen. Deze was uiteindelijk toch iets langer dan dat ik gedacht had... Uiteindelijk boven gekomen was ik kapot, maar voelde ik mij zo goed. In twee dagen tijd heb ik meer dan 20 kilometer afgelegd, naar boven en weer naar beneden in een van de mooiste gebieden in China!
Er was nog ruim tijd, dus heerlijk geluncht met Ryan, Jonathan, de Australiërs en de Indonesiër. Om half 4 was het tijd om richting Shangri-La te gaan. Ryan ging ook richting Shangri-La, dus dat was wel gezellig. De busrit naar Shangri-La duurde drie uurtjes en rond half 7 kwamen we aan. Helaas regende het en was de temperatuur niet heel fijn. Na mijn hostel te hebben gevonden heb ik een douche genomen, een heleboel pillen geslikt en me ingesmeerd met zalf. Helaas was de uitslag in de avond weer terug gekomen.
Shangri-La of Zhōngdiàn zoals het tot 2001 heette, is een stad van ongeveer 120.000 inwoners. De stad ligt tegen de grens met Tibet aan op een hoogte van 3200 meter. Vanwege de hoogte, je ziet hier in dit landschap al de uitlopers van de Himalaya liggen, is de temperatuur ook lager. Bij een graad of 14 is een lange broek, schoenen en een trui niet overbodig. Het is mogelijk dat mensen hier hoogteziekte krijgen, en ik heb het om mij heen ook van een paar mensen gehoord, maar gelukkig heb ik hier geen last van. De reden van mijn bezoek aan deze stad is, omdat ik eigenlijk naar het echte Tibet wilde. Mijn eerste reisplan was zelfs om van Beijing naar Tibet te gaan en dan in Tibet de grens over te gaan maar Nepal. Echter is het voor buitenlanders bijna onmogelijk om Tibet in te komen. Tot april mochten er geen buitenlanders binnen komen en sinds kort hebben ze nieuwe regels. De regel is dat je alleen met een georganiseerde groep het land in mag en de prijzen hiervan zijn ongeveer 800 dollar voor 7 dagen. Echter is het ook zo dat je als je met een groep reist er alleen mensen uit je eigen land in zitten. Ik zou de tour dus niet mogen doen met bijvoorbeeld een Amerikaan of Belg. Je kan dus alleen gaan, alleen ligt de prijs dan rond de 2500 dollar en dan is het nog maar afwachten of je er werkelijk in mag. Moeilijk moeilijk, dus vandaar Shangri-La. In Shangri-La is 90% van de bevolking Tibetaans. Dit is ook terug te zien aan de Old Town in de stad zelf, de vele Tibetaanse vlaggetjes en aan het feit dat de meeste borden in de stad in het Chinees en in het Tibetaans staat aangegeven. Een perfecte plaats om een klein beetje de beleving van Tibet op te snuiven.
Shangri-La is een sprookjesachtige naam die niet in China past, zou je zeggen als je naar de namen van de steden kijkt. In 2001 is de naam van de stad in Shangri-La veranderd. Maar waarom Shangri-La? In de jaren '30 is er een sprookjesachtig boek geschreven over het gebied Shangri-La, zonder dat erin verwezen werd waar het was. Het boek is later zelfs nog verfilmd en het is best een beroemd boek en film geworden. De omgeving zelf werd wel beschreven in het boek en aan de hand hiervan hebben ze achterhaald dat het in de Yúnnán provincie is (de provincie waarin o.a. Lijiang, Shangri-La en Kumning liggen). Zodoende mocht de stad Zhōngdiàn zijn naam veranderen naar Shangri-La, wat zeer uitzonderlijk is.
In de avond ben ik samen met Ryan een jakburger gaan eten. Ja, hetzelfde beest als waar ik in Mongolië op heb gereden. De jaks zijn hier in de regio van Tibet zeer populair en ze worden ook overal in allerlei gerechten gebruikt, zoals dus de jakburger. Het duurde alleen wel even voordat de jakburger kwam, aangezien de stroom telkens uitviel. Het schijnt heel normaal te zijn in Shangri-La gezien de vele generatoren die er zijn. het is toch wel opmerkelijk dat dit zelfs in de zomer gebeurd, waarin ze het moeten hebben van de toeristen aangezien de stad in de winter bijna niet te bereiken is. De jakburger was heerlijk. Ryan verbleef in een ander hostel en had zijn kamergenoot, Melis, meegenomen, een Amerikaanse Turk. Met ze drieën hebben we nog een biertje gedronken en afgesproken dat we de dag erna samen naar het Na Pa Lake zouden gaan. Uiteindelijk lekker op tijd naar bed gegaan... Hopen dat de uitslag de volgende dag weg is!

Zaterdagochtend werd ik uitgerust wakker en wat belangrijker was; zonder jeuk en uitslag! Om 10 uur zou ik met Ryan en Melis per fiets de omgeving van Shangri-La gaan ontdekken. We hadden besloten om een mountainbike te huren, hoewel de mensen bij het hostel zeiden dat het redelijk plat is. Op de mountainbike, een BMW X5, zijn we de stad uitgereden richting het Na Pa Lake. Uiteraard was het niet helemaal plat, en was er een leuk heuveltje omhoog. Gelukkig betekent een heuvel omhoog, meestal ook een afdaling. De afdaling was fantastisch. Heerlijk snel naar beneden, terwijl je onderweg geniet van de natuur en de bergen om je heen. Op weg naar het meer, was het voornaamste doel om Tibetaanse dorpjes te bezoeken. Wij reden hier dus heen en naar blijkt moest je 100 yuan betalen, om alleen al door een dorpje heen te gaan. Dit hebben wij niet gedaan, waardoor wij onze weg weer hebben vervolgd totdat we een soort tempel tegen kwamen. Deze tempel zag er van de buitenkant mooi gekleurd uit en was overal versiert met het swastika teken. Hetzelfde teken wat Hitler heeft gebruikt in zijn vlag. Voor ons westerse mensen ziet dit er heel raar uit, maar in het hindoeïsme en in het boeddhisme is dit een normaal symbool. Uiteindelijk is Hitler ook maar een dief en totaal niet origineel in het verzinnen van een eigen teken. Het swastika teken staat in het boeddhisme symbool voor de vier windrichtingen die er zijn. Nadat wij de buitenkant hadden gezien wilde wij ook graag de binnenkant zien. Echter werden we opgewacht door een luid blaffende hond en waren wij in afwachting van dat er iemand zou komen. Dit was niet het geval dus zijn we naar het huis wat achter de tempel staat gegaan. Deze vrouw, met een swastika teken op haar voorhoofd, riep haar vader waarna we voor 10 yuan de tempel mochten zien. De tempel was eigenlijk geen tempel, maar gewoon een gebouw wat misschien een tempel zou worden, maar nu bij het huis hoorde. De afbeeldingen op de muren, de vele kleuren maakte het een mooie plek om te bezoeken. Nadat we alles gezien hadden werden we door de vader uitgenodigd om bij hem een simpele maaltijd te nuttigen.
In zijn huiskamer stond een grote kachel, gestookt op hout, waar ze alles op kookte. We kregen een kommetje jak botermelk aangeboden, dezelfde als in Mongolië, en wat snacks. Fascinerend om bij iemand thuis te zijn en te zien hoe de lokale mensen dan leven. De jonge jongens konden geen genoeg van ons krijgen en wilde telkens spelen of op de foto. Ook heb ik nog met de twee jongens een auto boek doorgelezen, waarbij hun de Engelse naam die ik zei naspraken. Het was erg gezellig en de dochter was ondertussen van deeg een soort broodjes aan het maken. Toen de broodjes klaar waren, kwam ook de moeder des huizes thuis. Ze was in de ochtend de bergen op gegaan om champignons te plukken. De verhouden liggen hier, eigenlijk in bijna heel China heel anders dan dat wij gewend zijn. In Nederland bespreken een man en een vrouw alles samen en vroeger was de man de baas. In China is het echter zo dat de vrouw meestal degene is die de baas is en over de financiën gaat. Ook is het meestal de vrouw die aan het werk is en de man die thuis zit. De broodjes waren heerlijk en ook ons derde kommetje jak botermelk konden we jammer genoeg niet afslaan... Samen met jak kaas was het broodje goed te doen, hoewel de jak kaas erg sterk van smaak was.
Na afscheid te hebben genomen van de mensen, zijn we weer op de fiets terug gegaan richting Shangri-La. Het werd uiteindelijk dus geen Na Pa Lake voor ons, gezien de tijd die we met de familie snebben doorgebracht. Onderweg even een Chinese barbecue gepakt. De Chinese barbecues kan je overal vinden. De stokjes vlees, met uiteraard jakvlees hier, smaakte goed. Ik begin een beetje te wennen aan de spicy kant van het Chinese eten denk ik.
Rond half 8 ben ik samen met de heren op zoek gegaan naar een goed restaurant om een Tibetaanse hotpot te gaan eten. Een hotpot is echter niet veel anders dan vlees, jakvlees, groenten en noedels te stomen en het dan samen te eten met rijst. Het smaakte ons erg goed en als afzakkertje zijn we nog een borrel gaan halen in een bar. In de bar ontmoette we een Amerikaans/Brits stel, beide professor aan een universiteit in Californië, met hun gids. Na een paar drankjes vroegen ze wat wij morgen gingen doen en of we anders niet mee gingen. Ryan, die de volgende dag eigenlijk om half 4 zou vertrekken heeft zijn busticket ongeboekt dus besloten we om zondag met hun mee te gaan. Het was dus weer eens een gezellige avond... Zonder jeuk en uitslag dit keer!

Zondagochtend om kwart voor 8 zouden we verzamelen om op pad te gaan. De gids van het Amerikaans/Britse stel verbleef in dezelfde dorm als ik dus verslapen zou ik me zeker niet doen. Ryan stond ook om kwart voor 8 klaar om naar Rob en Aradhna te gaan. Even over 8 uur stapte we in de minibus en gingen we eerst naar het busstation om Ryan zijn ticket om te wisselen. Hij heeft een ticket voor in dezelfde bus als ik richting Kunming. Na op het busstation ontbijt te hebben gehaald, zoete pannenkoekjes, eieren en dumpling, zouden we drie uur in de minibus zitten om op onze bestemming te komen. Het was te merken dat bij iedereen de gin-tonic van de avond ervoor nog aan het verwerken was, want iedereen lag te slapen of deed een poging om te slapen, wat erg moeilijk is, gezien de vele bochten in de bergen.
De bestemming, het dorpje Báishîtái, ligt in de bergen tussen Lijiang en Shangri-La, en wordt bewoond door de Naxi minderheid. De Naxi bevolking, van oorsprong een nomadisch volk uit Tibet, woont hier al eeuwen en is sinds sinds de 17e eeuw een onderdeel van China. De Naxi's hebben ook een eigen schrift die hier overal terug te vinden is op de deuren van huizen. Het dorp is vooral bekend vanwege de White Water Terraces. Een mooi natuurlijk fenomeen, waarbij het water uit de bergen de poreuze grond aantast waardoor een soort terrassen ontstaan, waarin het water blijft liggen. Op die manier krijg je een soort natuurlijke zwembaden. Het was erg mooi om te zien. Het was echter niet alleen de terrassen, maar ook het uitzicht over de vallei, de dorpen en de bergen die het afmaakte. Na weer naar beneden te zijn gegaan, zijn we gaan lunchen bij een lokaal restaurantje. Het leuke is dat sommige restaurants een soort grote koelkast hebben staan en je zelf kan kiezen wat voor groenten en vlees je wilt hebben. Dit wordt dan op schalen geserveerd met rijst erbij en iedereen kan van alle schalen pakken. Erg leuk en erg lekker! Deze regio staat ook bekend om zijn champignons. De champignons worden geplukt door de vrouwen en ook verkocht door de vrouwen. De champignons zijn alleen iets groter dan de champignons die wij gewend zijn in Nederland. De maten van de champignons verschillen maar de meeste die ik gezien heb zijn groter dan een voetbal...
Na de lunch zijn we naar het dorpje Sānbà gegaan en hebben we een bezoekje gebracht bij mensen en het Naxi dorpje bekeken. Na dit bezoek was het echter weer tijd om terug te gaan, aangezien het ook weer drie uur terug rijden is. Voor Ryan en ik was dit een gratis tour met gids die we hebben gehad, waardoor we de gids iets wilde geven, maar dit nam ze niet aan. Hierdoor besloten we met ze vieren dat we haar mee uit eten zouden nemen. Iets later op de avond gingen we bij een Tibetaans restaurant, waarvan de eigenaar uit Lhasa zelf komt, eten. Het was weer lekker, waarna we de avond afgesloten hebben in een typisch Tibetaanse bar. Er werd Tibetaans gezongen en gedanst. Onder druk moest ik er ook aan geloven om mee te dansen met de Tibetanen! Een heerlijk jakbiertje erbij, maakte het af. Als allerlaatste nog een drankje in de bar waar we de avond ervoor waren. De gin-tonic was hier wel heel goedkoop!

Maandagochtend was het wederom vroeg, omdat ik en Ryan Shangri-La zouden verlaten. Ik had mijn was laten doen, alleen is er geen droger (ook niet raar gezien de vele malen dat de stroom uit valt). Mijn kleren waren alles behalve droog, maar ze moesten toch meegenomen worden. Om kwart voor 8 zijn we richting het busstation gegaan om de bus naar Kunming te pakken. Het duurt ongeveer 12 uur voordat we op onze bestemming zijn. Onderweg stoppen we menigmaal en de wc's onderweg zijn altijd weer ongelooflijk. De ene keer vrij netjes, hoewel er geen westerse toiletten zijn en de andere keer is er niet eens een wc hokje of een deur, maar alleen muurtje waardoor je iedereen gewoon zijn behoefte zie doen...
Uiteindelijk was ik om 20.00 uur in Kunming aangekomen, alleen regende het helaas. In de regen zoeken naar een taxi is een zware opgave. Ik had het adres van het hostel op laten schrijven door de gids in Shangri-La in het Chinees, want anders weten de Chinese taxichauffeurs helemaal niet waar ik heen wil. Blijkbaar was ik niet interessant genoeg, maar na 20 minuten wachten had ik eindelijk een taxi te pakken en ben ik naar het hostel gegaan.
Ik heb een hostel geboekt en dat is waarschijnlijk het enige wat ik van Kunming ga zien. Ik heb nog maar een week over en morgenochtend vlieg ik om half 11 richting het eiland Hâinán om nog een aantal dagen op het strand te liggen. Hierna ga ik door naar Hongkong en Macau om op dinsdag 20 augustus weer terug te vliegen naar Nederland. De tijd gaat veel te snel!