Montréal, Quebec en Tadoussac

Maandagochtend vroeg besloot ik toch naar Parliament Hill te gaan om het gebouw van binnen te bekijken. Even na 9 uur ging ik al op pad, want we zouden vandaag tussen 11 en 12 uur richting Montréal rijden. Toen ik aankwam bij Parliament Hill waren ze net bezig met de wisseling van de wacht. Deze wisseling van de wacht wordt elke dag gedaan en is een ceremoniële wisseling van de wacht. Er waren veel toeristen en het was leuk om te zien hoe dit gaat. Door de vele toeristen waren er dus ook veel mensen die Parliament Hill wilde bezichtigen. Zoals al eerder geschreven was het wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Toen ik om kwart over 10 in de rij stond kon ik pas een rondleiding doen om 12.15 uur. Helaas te laat, want dan zouden we al richting Montréal gaan. Gelukkig was er nog wel een andere optie en dat was het beklimmen van de Peace Tower. De Peace Tower, 92 meter hoog en daarmee het hoogste gebouw van Ottawa, kon je beklimmen. Ik had mij al voorbereid op veel trappen, maar aangekomen in het gebouw was er een lift richting de top. In de lift naar boven zag je de vele bellen van de toren. Boven aangekomen was het uitzicht over Ottawa fantastisch. Wat ook mee hielp in dit geval was de strakblauwe lucht waardoor het je ver kon kijken en het zicht dus zeer goed was. Beneden gekomen ben ik weer richting het hostel en Mike en Gerben gegaan. Een ding die ons erg opviel in vergelijking met Toronto was het aantal zwervers in de stad. Zou dit toch komen doordat Ottawa de hoofdstad van Canada is?
Na een bak koffie gehaald te hebben bij Tim Hortons, de Canadese variant van de Starbucks, zijn we met de auto richting Montréal gereden. We hebben de snelwegen proberen te vermijden en kwamen langs leuke weggetjes en kleine dorpjes. Duidelijk zichtbaar was dat toen we de grens tussen Ontario en Quebec overgingen zowel de taal als de namen van de plaatsen veranderen van het Engels naar het Frans. Vlak voor Montréal was te zien dat het een grote stad is. In een wirwar van grote snelwegen door vonden we uiteindelijk de weg richting ons hostel in Downtown Montréal.
Montréal, gelegen op het eiland Île de Montréal in de Sint Lawrence rivier, is de tweede grootste stad van Canada met ongeveer 1,7 miljoen inwoners. Montréal is de grootste stad van de provincie Quebec en in de wereld de tweede grootste Franssprekende stad na Parijs.
Wij pakten na aankomst de metro om richting de Underground City te gaan. Mike had dit grote ondergrondse systeem op internet opgezocht. Helaas konden we niet vinden wat we wilde vinden en kwamen we uiteindelijk in Chinatown uit. Terwijl we Chinatown uit liepen kwamen we zomaar in eens uit op een van de vele festivals die er georganiseerd worden in Montréal. Montréal is festivalstad nummer 1, want het hele jaar door zijn er festivals in de stad. Wij kwamen uit op het Just for Laugh festival. Dit lach festival was leuk om over heen te lopen en er waren ook allerlei optredens. Wij hebben een poging gedaan om te kijken bij een improviseershow, alleen was de Franse taal toch echt te moeilijk voor ons om het te verstaan en te begrijpen. We besloten het festival te laten voor wat het is en besloten een van de vele stadsfietsen die er overal staan te huren. Deze fietsen huur je voor een vast bedrag per 24 uur. Je kan dan telkens de fiets eruit halen voor maximaal een halfuur. Heb je de fiets weer terug gezet binnen het halfuur dan is het gratis en als je er langer mee fiets dan een halfuur betaal je hier een bepaald tarief voor. We gingen fietsen richting Mont Royal, de heuvel op het eiland waar de stad ook maar vernoemd is. Het schijnt namelijk dat je vanaf deze heuvel een mooi uitzicht hebt over de hoge gebouwen van de stad. We liepen de heuvel verderop en kwamen aan bij het uitzichtpunt Le Chalet. Het uitzicht over de stad en zijn omgeving was inderdaad erg mooi om te zien. Na onze fotoshoot besloten we weer naar beneden te lopen en richting ons hotel ergens te gaan eten.
Na het eten van het nodige fastfood, het eten wat ook goed betaalbaar is hier in Canada, besloten we vandaag bij een Chinees restaurant in de buurt te gaan eten. Chinees eten hier is Chinees eten en niet het Chinese eten wat wij in Nederland hebben. Het eten was een uitdaging voor Mike en Gerben. Ten eerste omdat ze niet precies wisten wat er zou komen en ten tweede vanwege het eten met stokjes. Na een aarzelend begin, ging het de heren uiteindelijk goed af en hebben we erg lekker gegeten. Vol van het eten hebben we ons hostel opgezocht en hebben we in de kelder/bar/gezamenlijke ruimte nog gezellig een potje gekaart en een biertje gedronken. Eem voordeel voor Mike is dat er een verschil zit tussen de regels in de provincies Ontario en Quebec. Daar waar je alcohol mocht drinken vanaf je 19e in Ontario is het in Quebec 18. In Ontario moest verder altijd naar een apart winkel om alcohol te halen en in Quebec kan dat gewoon in de supermarkt. Na een leuke dag in Montréal zochten we onze bedden op in de tienpersoonskamer...

Dinsdagochtend zijn we op tijd ons bed uit gegaan om de stad Montréal nog verder te onderzoeken. Doordat we de Underground City de dag ervoor niet hadden gevonden besloten we vandaag nogmaals op zoek te gaan. We hadden wat research gedaan, waardoor we nu precies wisten wat de Underground City inhield. De Underground City is een ondergronds stelsel van verschillende metrostations, winkelcentra enz. De plek waar wij gister waren behoorde dus ook bij de Underground City! We gingen naar het grootste shopping mall: Eaton Centre. Dit grote shopping mall had vele verschillende winkels, restaurant en van alles meer. We dronken een kop koffie bij de Starbucks, want helaas begon het wat te regenen en konden we niet verder met de fiets. We besloten daarom maar gebruik te maken van de Underground City en namen de metro naar het oude Franse koloniale gedeelte van de stad.
Old-Montréal is het oudste gedeelte van de stad en dit is ook te zien aan de huizen en de straatjes die er te vinden zijn. Gelukkig was het ondertussen gestopt met regenen en konden we een stukje lopen naar onze bestemming, Basalique Notre-Dame. Het hoogtepunt van Montréal, is gebouwd in 1829 als opvolger van de houten basilisk die er was. De basilisk is van buiten grijs gekleurd, maar van binnen is dit duidelijk anders. De schilderingen, de gekleurde glazen ramen zorgde dat de binnenkant van de kerk de mooie buitenkant overtrof.
We vervolgden onze weg weer met de stadsfietsen. We fietsen een beetje rond langs de oude haven van Montréal en door de oude wijk. Na te hebben geluncht in het Eaton Centre shopping mall zijn we richting het hostel gegaan om onze route vervolgen naar de volgende bestemming: Quebec City.
We hebben de spullen in de auto ingeladen en besloten dit keer vanwege het tijdstip van vertrek, 4 uur, via de snelweg te gaan. We zouden drie uur doen over de ongeveer 250 kilometer. Op het moment van vertrek uit Montréal zagen we de bui al hangen en onderweg kwamen we die ook heel duidelijk tegen. Het zicht werd mij beperkt tijdens het rijden en ik denk dat op het hoogtepunt van de bui het zicht niet meer dan 10 meter was. We overleefde de regenbui en rond 7 uur kwamen we in de buurt van Quebec City. Quebec City is een hele andere stad dan alle andere steden die we gezien hebben. We zagen de eerste contouren van de stad toen we over een grote brug over de Sint Lawrence rivier reden. De omgeving van Quebec is heuvel/bergachtig en de stad is op een heuvel bij de rivier gebouwd. De straten gingen steil omhoog, maar ook weer steil omlaag. Na een korte zoektocht door het oude Quebec naar ons hostel vonden we het. In een zijstraat van Old Quebec stond het hostel. Het zag er niet zo uit als de hostels die we tot nu toe hebben we gehad, maar het kon er mee door voor één nachtje. We zochten een supermarkt op en kochten de boodschappen voor de pasta. Dit keer weer eens een pasta met groente erin in plaat van de hamburgers! Ik heb lekker gekookt en we konden gelukkig nog buiten eten. Hier kwamen we nog in gesprek met een aantal Franse dames die ons nog wezen op een waterval net buiten Quebec. Een goede tip om morgen heen te gaan!

Het idee was om er op tijd uit te gaan zodat we konden wassen en Quebec City konden bekijken. Uiteindelijk hadden we om 10 uur alle spullen gepakt en ontbeten. Gepakt met onze wastassen gingen we op zoek naar een wasserette. Na twee rondjes te hebben gelopen gingen we het nog maar een keer navragen bij het hostel en vonden we de wasserette. Teruggekomen bij het hostel heeft de aardige mevrouw voor ons het hostel in Tadoussac gebeld om drie bedden te reserveren. Helaas voor ons was het druk in Tadoussac en was er geen plek. Een alternatief was om eerst op 70 kilometer van Tadoussac, in La Malbaie, in een hostel te slapen en daarna doorgaan richting Tadoussac. Zo gezegd zo gedaan, waardoor wij in ieder geval weer twee nachten onder de pannen zijn.
Na een quick-stop bij de Tim Hortons voor een kop koffie, gingen we een rondje lopen door Old Quebec. Quebec City, de hoofdstad van de provincie Quebec, heeft ongeveer 500.000 inwoners en is de eerste grote Franse nederzetting in Canada. Quebec City heeft als enige stad in Noord-Amerika (ten noorden van Mexico) een omwalling. We liepen richting de omwalling en erover heen tot we bij het grootste nog overgebleven gedeelte van de omwalling waren. La Citadelle, de overblijfselen van het fort wat de Fransen moest verdedigen tegen invallen van de Engelsen en later de Amerikanen, is nog gedeeltelijk in zijn oude staat. We liepen over, door en langs La Citadelle richting het hoogtepunt van Quebec City. Le Château Frontenac, volgens velen gezegd als het meest gefotografeerde hotel ter wereld, is in 1893 gebouwd op het puntje van de Old Town of Quebec. Vanuit dit hotel kijk je uit over de omgeving en heb je een mooi uitzicht over de Sint Lawrence rivier en zijn omgeving.
We liepen terug richting de wasserette om de was in de droger te doen. De was moest nog een uurtje in de droger voordat we richting Tadoussac konden gaan. Na onze broodjes te hebben gesmeerd en de was te hebben opgehaald vervolgende we onze weg oostwaarts verder Canada in. De eerste stop was de waterval van Montmerency. De waterval van Montmerency is 83 meter hoog en hiermee 30 meter hoger de Niagra Falls. De waterval was zeer indrukwekkend. En dan moet je je bedenken dat de Niagra Falls nog een stuk breder is en er dus meer water tegelijk naar beneden komt. We hebben rond de waterval gelopen en over de loopbrug die over de waterval heen ging.
We vervolgden onze weg langs de Sint Lawrence rivier richting La Malbaie. De weg ging een stuk omhoog, maar soms ook weer steil omlaag. De weg, die iets meer dan 100 kilometer lang was, was een hele mooie om te rijden. Van hoog in de bergen weer naar beneden richting een dorpje bij de River. Bij aankomst in ons hostel in La Malbaie konden we daar helaas niet koken. Het was niet druk in het hostel dus we hadden een zespersoonskamer voor ons drieën. Boven ons slaapvertrek was een bar, waar deze avond een band speelde. We genoten van het uitzicht vanuit de tuin van ons hostel over de zeer brede Sint Lawrence rivier. Deze rivier start in Canada en mondt uiteindelijk uit in de Atlantische Oceaan. We genoten op een plastic stoeltje met een biertje in ons hand van het fantastische uitzicht. Een gelukkiger mens kan je dan bijna niet zijn!
We aten in de bar de traditionele poutine en dronken een lokaal biertje. Na het eten ging Mike lekker naar bed en heb ik samen met Gerben nog aan de bar gezeten om te genieten van de speciaalbiertjes uit de Quebec regio. De barvrouw vertelde ons dat het hier in de winter erg koud wordt. Afgelopen winter was het zelfs de koudste winter ooit. De skiliften zijn toen bij een temperatuur van -52 graden zelfs gesloten!

Donderdagochtend vroeg boekten we de walvistocht in het hostel. Om kwart over 8 was het geregeld en toen moesten we alleen nog zorgen dat we voor 10.00 uur in Tadoussac zouden zijn om op tijd te zijn voor de tour. Iets meer dan 70 kilometer meer oostelijk. Het was allemaal kantje boord, maar we waren uiteindelijk om 10 voor 10 op de plaats van bestemming. Ik parkeerde de auto en na de nodige handtekeningen te hebben gezet kregen we onze warme kleding voor op de zodiac. We hadden een zodiac tour geboekt om de verschillende walvissen te spotten in de Sint Lawrence rivier. We kregen een dikke jas en een broek om over onze eigen kleren aan te trekken. Zowel voor de warmte op het water, want het was erg fris, als tegen het opspattende water tijdens de bootrit. Tijdens deze tour zouden we dus sowieso walvissen moeten spotten. Na een tocht van een halfuur waren we ongeveer halverwege de rivier en zagen we in de verte inderdaad de eerste contouren van een walvis. Een walvis leeft in de zee, maar moet om de zoveel tijd naar boven komen om te ademen. We volgden de verschillende walvissen, de Petit Rorqual, en voor ons was de tour al grotendeels geslaagd. We hadden geluk dat we ook nog een moeder Béluga met een baby spotte onderweg. Deze witte walvissoort komt alleen voor in deze rivier en verder voornamelijk in het poolgebied. Hoogtepunt van de tour was het vinden van de twee Rorqual à Bosse. Deze walvissen, ongeveer 20 meter lang spotte we en we vaarden vervolgens voor ongeveer 20 minuten met ze mee. Deze walvissen kunnen acht minuten onder water blijven voordat ze weer de oppervlakte moeten opzoeken. Het was uiteindelijk een fascinerende tour en zeker een ding om af te vinken van mijn bucketlist! Als afsluiter van de tour vaarde de zodiac nog door het fjord bij Tadoussac. In deze omgeving zijn meerdere fjorden, net zoals in Noorwegen te vinden, maar deze is het grootst en het populairst. We vaarden door het fjord heen en zagen zeehonden op de zijkanten liggen en aan de westkant van het fjord zelfs een mooie kleine waterval. Ons geluk kon dus niet op en na het bezoek aanhef fjord was de tour ten einde en vaarden we terug naar de aanlegsteiger. Het laatste stukje vanaf de walvistour naar Tadoussac moesten we enkel nog alleen de fjord passeren, aangezien Tadoussac aan de andere kant van het fjord ligt. De weg stopt hier ook, dus iedereen die verder wilt rijden kan gebruik maken van de veerdienst die 24 uur oer dag vaart. Aangekomen in Tadoussac gingen we naar het enige hostel in Tadoussac die we geboekt hadden in Quebec. Het is een beetje een apart hostel met een heleboel verdwaalde, langdurige en doorgeslagen backpackers, een soort hippies. Mike mocht in de middag zijn kookkunsten uit de kast te halen en toverde ons 'echte' dikke vullende Amerikaanse pannenkoeken voor. Voor de rest was het een rustdag en daar hebben we uitermate gebruik van gemaakt. Gerben en ik hebben nog kort een rondje gelopen door Tadoussac, maar het walvis bekijken is tocht echt de grootste aantrekkingspunt van dese stad.
We genoten heerlijk van onze middag. We speelden spelletjes (Pik van de keizer en yatzee)
En genoten van de pannenkoeken, restjes van andere dagen en een biertje toe.
Duidelijk is wel dat Quebec een andere provincie is dan Ontario. De taal, de regels, maar ook de mensen en de steden op zich. We vroegen een vrouw uit Montréal waar ze vandaan kwam en haar antwoord is niet Canada, maar Quebec. De mensen hier hebben ook een duidelijke mening over het Engelssprekendegedeelte (niet goed) en zijn veel op elkaar gericht.
Morgen wordt een lange reisdag, want we gaan van Tadoussac met de auto de Amerikaanse grens over om richting de White Mountains in de staat New Hampshire te gaan.